اي نــــــــــام تو، زينتگر هر شهره کتابي
دلکش ز تــو، هر نامه بهر فصلي وبابي
يــــــــــــــاد تو بهر مرحله درمان گزندي
ذکـر تــــــو، بهر حـــــادثه تسکين عذابي
بي يـــــــــاد تو هر نغمه بود هرزه نوائي
بي فضل تــــو هر نقشه بــود نقش برآبي
عشق تـــــو بهر گوشه برانگيخته شوري
حسن تــــــــو بهر خطـّــه برافکنده نقابي
حمد تـــو و ذکرتــــو و شورِ کـَرَم توست
در زيــر و بـــمِ نغمه بهر چنگ و ربابي
از توست، دلفروزيِ هر شوخي و شنگي
از توست، سرافرازي هر شيخي و شابي
از راز ِ تجلاي تــــــو و حسن قـَديم است
گـــر نشئه ي جانبخش دهد، کهنه شرابي
گه تــازه جوان را، تو دهي فکرت پيري
گـــــــه پير کهن را، تو دهي شور شبابي
از دستِ نم افشـــــان و سمن پيج تو باشد
گــــــر روئي و موئي، بودش آبي و تابي
کي جُسته نوائي زتــــــو، نگرفته عطائي
کــــي گفته ثنــــائي زتو، نـــــابرده ثوابي
اين آتش اخلاص که درجان«اديب» است
هرگز مکنش سرد، خوشم بــا تب و تابي
