بيرون نميرود ز دلم داغ آن عزيز
داغ کسي که خاطرم ازمرگ او فسرد
داغ شهيدِ خفته به خوني که در غمش
جانم بلب رسيد و غم ازدل بدر نبرد
***
فرخنده کيش مرد ِجواني دلير بود
دلداده ي بزرگي و سالاري وطن
سر مستِ جامِ همت و ايمان و اعتقاد
همگامِ (رهبران) به هواداري وطن
***
کوشيد با اراده ي ستوار و آهنين
در راه طردِ دشمن و قطع ايادَيش
با کلکِ حقّ نويس نوشت آنچه بود راست
درحقّ ملت و علل نامرادَيش
***
تا بود در کَفَش قلمي تند و حقّ نگار
مطلب نوشت در پي تعيين سر نوشت
چون شد و زير،بار قدم بر قلم فرود
در کفه ي مبارزه سنگي تمام هشت
***
دانست چيست ماهيتِ فکر باختر
در بسط قدرت از پي تسخير خاوران
زين رو فشرد پاي، در اِخراج اَجنَبي
ز ايران زمين که هست کُنامِ دلاوران
***
چون پشتِ سر نهاد شبيخون شاه را
در آن سه روزحادثه انگيز فتنه زاي!
گفت آنچه بود در خور شاه پليدخوي
با خلق پرخروش ،دژم حال و خسته ناي!
***
و آن گَه که بازگشت شهِ اجنبي پناه
با دست خارجي ز هزيمت به آشيان!
کرد آنچه کرد بر همه آزادگان ستم
ليک اين به جان نيافت در آن ماجَرا امان!
***
صبحي ست نيمه روشن و مردي پريده رنگ
بيمار و زار و خسته ولي با ثباتِ کوه!
از محبس آورندش و درچهره اش پديد
آيات سربلندي و والائي وشکوه
***
يکبار خورده تير، زدست (فدائيان)
يکبار نيز ضربتِ چاقوي بي مُخي!
در پيکرش نمانده دگر پاره اي رَمق
يکچند بوده همدم آهي و آوُخي!
***
در بامداد سرد و غم افزايي اين چنين
بيمار را به مقتل آزادگان برند!
(دکترحسين فاطمي) آن زنده نام را
باحال تب،به جوخه ي اعدام بسپُرند
***
گفتند عفو خويش ز درگاه شه بخواه
تا وارهي زکشته شدن، در پناه او!
گفتا که هرگز اين نکنم ،بِه که جان خويش
بهر وطن سپارم و ميرم به راه او!
***
بيمار برکشد سر و يک لحظه خويش را
ستوار وا نمايد و خرسند و رادفر!
هرگز به خويشتن ندهد راه، وحشتي
کز رازِ جاودانه شدن هست باخبر!
***
داند که خون اوست درين خشکسالِ رشد
کآرد نهالِ نهضت ملي به برگ و بر
زين روي تن به مرگ دهد با رضاي دل
تا خوش کند حقيقت ايثار جلوه گر!
***
داند که چند لحظه دگر بيش زنده نيست
آرد به ياد، کودک شيرين زبان وزن
لرزد دمي به خويش و ليک ازپي هدف
ستوار و خنده روي کند ترک جان وتن
***
رخصت نميدهد که ببندند چشم او
فرياد ميکشد:«شه جلاد مرده باد»
«آن کس که نام نيکِ «مصدق» کند تباه
نامش ز کارنامۀ هستي سترده باد»
***
درخون کشند پيکر آن بيگناه را
کو عاشق است عاشقِ ايران پرشُکون
فرياد (زنده باد وطن) سردهد زجان
آنجا که لاله گون کند اين خاک راز خون
***
نامش «حسين» بود و به سان نياي خويش
پيش «يزيدِ» عصر، به تسليم تن نداد
درخون تپيد و شد به قدمگاه حقّ شهيد
سرجز به راه ملت و عشق وطن نداد