وطن وطن خجسته‌فر سراي ِ دلگشـاي ِ من
سراي ِ پرشكوهِ من ديارِ ديرپـاي ِ من
خجسته زادگـاه من سرايِ زندگانيم
به دامن ِ تو رشدِ من سزاي ِ تو ثنـاي ِ من
تويي كـه سرخوشم كند بهار ِ جان‌فزاي ِ تو
تويي كه باغ و گلشنت فشانده گل به پاي ِ من
تويي كـه بهره‌ور شدم زِ آب و نان به خوان ِ تو
تويي كه ملتزم شدي به دادنِ غذاي ِ من
تويي كه خوش زنند پر، به بالِ پرتوانِ خود
پرندگـانِ عشقِ تو، هميشه در هواي ِ من
تويي كـه هستي ِ مرا بس افتخار داده‌يي
تويي كه با سخنوري فزوده‌يي بهاي ِ من
قلم‌زنانِ نثرِ تو نواگرانِ شعرِ تو
به نغمه بوده هر زمـان قرين و همنواي ِ من
به دردِ نامراديت همـاره در تلاطمم
رهايي ِ تو از ستم بود بهين دواي ِ من
وطن چه‌هـا سرايم از مفاخرِ مكرّمت
كـه هر يكي‌ست در هدف ستوده مقتداي ِ من
وطن چه‌هـا بگويم از مناظرِ مفرّحت
كـه هر يكش به گونه‌اي فزوده بر صفاي ِ من
به از وطن كجا بود سراي ِ روح‌پرورم
كـه بوي ِ انس مي‌دهد ديار جان‌فزاي ِ من
سپـاس چون گزارم اين كرامتِ خجسته را
كـه در تو آفريده‌ام، كرم‌نما خداي ِ من
دلاورانِ ناميت زپشت باروي ِ قرون
نهاده گوشِ هوشِ خود به دلنشين صدايِ من
كه اي نژاده مهتران دعا كنيد روز و شب
براي ِ حفظِ اين وطن چو خوش‌ترين دعاي ِ من
وطن بِزي در اين جهـان به افتخار‌ِ جاودان
اگرنه بهر پاسِ تو چه حاصل از بقاي ِ من
