آبادى اگر به (روستا) باشد
كشور همه مظهر صفا باشد
آبادى مملكت شود مختل
گر وضع تبه، به روستا باشد
فقر آيد و شهرها كند ويران
كر توده روستا، گدا باشد
كشور گردد تهى ز آبادى
گر دهكده پر ز بينوا باشد
ده را مَنِگر به ديده خوارى
كِش آب و هوا، فرح فزا باشد
در پرتوِ آفتاب زرّينش
دل روشن و ديده پرجلا باشد
سرچشمه پاك و مزرع خرّم
آيينه رحمت خدا باشد
زاييده روستاى پُر نيرو
پرورده بهترين هوا باشد
در دامن كوه و سينه صحرا
محوِ گل و سبزه و گيا باشد
در مزرعه با نسيم جان پرور
دمساز و قرين و همنوا باشد
گر دولتيان به ده نپردازند
كشور به مسير بد رها باشد
ايجاد علاقه بايد اندر ده
از بهر كسان كه بس روا باشد
فرهنگ و رفاه و امن و بهدارى
در دهكده شرطِ ارتقا باشد
ور زان كه ازين نِعَمْ بود محروم
اين ده نبود، ستمسرا باشد
هر كس كه به روستا بود حاكم
بايد به وظيفه آشنا باشد
آگه بايد ز حال دهقانان
هر معتَمدى كه (دهخدا) باشد
خالى شدن ده از كشاورزان
انگيزه محنت و بلا باشد
ويرانى ده به نان كند محتاج
يك شهر كه زنده از غذا باشد
كوچيدن روستانشين از ده
پس شهرنشين شدن خطا باشد
در شهر دهدصفاى خويش از كف
وز عصمت و سادگى جدا باشد
طبعاش به هوس گرايد و شهوت
كو را به فساد، رهنما باشد
چون كوچ بود به پايتخت آزاد
ايران به نياز، مبتلا باشد
از رونق كشت و كار كاهيده
بيكارى و فقر، بر ملا باشد
بايد ز هجوم ده نشين كاهد
زى مركزِ كشور و به جا باشد
در معرض تنگنا بود شهرى
كآن را همه سو، فراخنا باشد
زيرا كمبودها شود پيدا
وين جمله به شهر، فتنهزا باشد