بسي ديده بــــــــاشي که يک مور خُرد
چـــــــــو بر کيسه اي از شکر راه برد
فرستد بـــــــــــــــــــه موران ديگر پيام
کـــــــــــــــه آيند وزآن کيسه گيرند کام
بـــــــه يک دم ز موران فزون از شمر
فـــــــــــراگِـــــــــرد آن مي برآرند سر
به همراهي هم، همه بـــــــــــــــا شتاب
شوند از شکر، بي گمــــــان بهره ياب
***
عجب دارم از آدميزادگـــــــــــــــــــــان
کــــــــــــــــه بر نفس خويشند دلدادگان
سراسر بـــــــــه تنهــــا خوري خوگرند
گــــــــــــــــــــهِ سود بدخواهِ يکديگرند
بـــه گنجي اگـــــــــــر بودشان دسترس
ورا هــــرکسي پيش ِ خود رانـْـد و بس
***
به رسم تعــــــاون گر از مور و مــــار
بشـــــــر کمتر آيـــــــــــد ازو شرم دار
ره انحصـــــــاراز پي سود خويش
نپويد جــــــــــــوانمرد آزاده کــيش