skip to Main Content

بسي ديده بــــــــاشي که يک مور خُرد
چـــــــــو بر کيسه اي از شکر راه برد
فرستد بـــــــــــــــــــه موران ديگر پيام
کـــــــــــــــه آيند وزآن کيسه گيرند کام
بـــــــه يک دم ز موران فزون از شمر
فـــــــــــراگِـــــــــرد آن مي برآرند سر
به همراهي هم، همه بـــــــــــــــا شتاب
شوند از شکر، بي گمــــــان بهره ياب
***
عجب دارم از آدميزادگـــــــــــــــــــــان
کــــــــــــــــه بر نفس خويشند دلدادگان
سراسر بـــــــــه تنهــــا خوري خوگرند
گــــــــــــــــــــهِ سود بدخواهِ يکديگرند
بـــه گنجي اگـــــــــــر بودشان دسترس
ورا هــــرکسي پيش ِ خود رانـْـد و بس
***
به رسم تعــــــاون گر از مور و مــــار
بشـــــــر کمتر آيـــــــــــد ازو شرم دار
ره انحصـــــــاراز پي سود خويش
نپويد جــــــــــــوانمرد آزاده کــيش

نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.