گـــــرحقيقت درجهـــان بــازيچۀ افســون نبــودي
کارِ ره پویان حق این گونه دیگرگـــون نبودی!
نغمــــۀ ســـــازمخـالف دلـکش و گيــــرا نمي شد
گـرورق سوزغرض هــا، دفتــر قانون نبودي!
خامه اي مي خواست آزاد ازگـــزندِ حق ستيـزان
تـانويسد هرچـــه در افشـــاي آن مأذون نبودي!
قـــدرو قيمت گـــــر نمي کــاهيد از کــــالاي تقوا
مفسدت را تـــا بدين حد مشتـري افزون نبودي!
می نماندی«ماردوش»ازخودسری سرهـا به تن ها
گــــرقيــــام «کاوه»وپيکــار«افريدون»نبودي!
ظلمتِ جهــل ار نپوشــاندي دو چشـم تيــز بين را
کس به گمراهي بتي را عـــابد و مفتون نبودي!
«زنده رود»از بهــرآبــادي نبودي گـــرم تـــازان
گــــرثبات«زردکــــوه»وجنبش«کارون»نبودي
گـــــرنبودي بـــازوي دشمـن شـکن ايــرانيــان را
«مرزماسندوفرات وکورش وجيحون نبودي»۱
آه ازآن مصلح نمــــايـــان کـز پـي اصلاح کشـور
وعده هـا دارند وجــز افسـانه و افسون نبودي!
گـرنبـودي آشنــــا بـا رنـگ خون دشت شهـــامت
لالـــه ها روييده در دامـان اين هــامون نبودي!
گـــــرنبـودي عقـدۀ ثــروت گـــرايي مفلســـان را
زاهـــد فرصت طلب اين روزها قارون نبودي!
سرد گشتي آتش تـــابندگي در شعر شيوا
گر زانفاس اديبان گرم اين کانون نبودي
۱- اين غزل در استقبال از غزل روانشاد «جوادمجدزادة صهبا» است و اين مصرع تضميني از غزل اوست.
مطلع غزل صهبا چنين بوده : رنگ خون را گر طبيعت عاشق و مفتون نبودي
بامداد و شام دامان افق گلگون نبود