| دلم را برده اى اى گل، گل گلخانه جانى | به شادابىّ و دلجويى چو رامشگاهِ بستانى |
| درون خفيه گاه جان من، رندانه مستورى | ميان تار و پودِ جسم من، دزدانه پنهانى |
| تو سروِ ناز را مانى كه در باغ ارم ديدم | مگر شيراز را با خود برى هر جا كه مهمانى |
| گر انسان را صفا، بخشيد انسى با قداستها | تو در قدسى سراى انس، انسانى بدين سانى |
| به ياد آرد صفايت منظر پُر برف كُهساران | در آن حالت كه نازافشان چو خورشيد زمستانى |
| چه رازى در نگاهت هست كز ميناى مستانش | دلم را پاس مى دارى، غمم را پاك میرانى |
| بلند ايوان عشق از دلبران گر جلوه اى دارد | تو شهبانوى دلجويان در اين نقشينه ايوانى |
| گواهى نامه عشقم ز دست خويشتن دادى | كه در مهرآورى آموزگار اين دبستانى |
| تو با آن لهجه شيرين و آن سيماى افسونگر | سخنگوى همه گلچهرگان در سوسنستانى |
| مرا سرسبزى از مهر تو باشد اى بهار جان | كه بر اين كشتزار تشنه چون باران نيسانى |
| اديب از دامن گلبوى تو سر بر نمىدارد | كه چون دوشيزه شعر ترش پاكيزه دامانى |
