skip to Main Content
  • شعر

درسال ۱۳۶۶ که سفري به انگلستان کرده بودم؛ قصيده زير را از لندن به پيوست نامه اي براي همسرم فرستادم.

اي فــــرنگيس اي گــرامــي همسرم
اي گــرامـــي همسرجـــان پرورم

اي شــريک شـــادي و انـــدوه مـــن
اي انـــيس غـمگســـار و يـــاورم

نيست جــز يــاد تـو درخـاطــرمـــرا
گـرنبــاشــي چنــد گـاهي در بـرم

بــي تـو درچشــمم نــدارد رونـقــــي
گر به مينوي فـــرحنــاک انـــدرم

بـــي تــوام خــاطــر بــه گلـــزارارم
خــوش نبـاشـد،اي زگلهــا بهتــرم

درکنـــارت بهــرمن آرامشــــي ست
کآن فراهم نيست جـايــي ديگــرم

با توهمچـون بوستــــانــــي پرگلــــم
بـي تو همچون شاخساري بي برم

ازتــو بــاشــد لـذت هستـــــي مــــرا
اي کـه باشي همچو جان درپيکرم

درعقيـــدت بــا منـــي همـداستـــــان
درحــــوادث همـــره و يـاريگـرم

چون تو انساني چنين نيکو خصــال
گـــرشـود پيــدا کــم آيــد بــــاورم

چون تو دينداري چنين يزدان شناس
کــــم بـــود در بيــن خـَلـق داورم

چون تو يک بـانــوي دريـابنـده شعر
کــــم بـــود بيــن زنـــان کشــورم

صـــدره از اوراق زر بـِه يـــافتــــي
هـرگه افکنـــدي نظــر بردفتـــرم

کـي زمن جز شعـرترمي خواستــي؟
وربــه جــايـش بـود زرّين افسرم

بــــارهـــا بنــوشتــــي اشعـــارِمــرا
با خطي خوش درکتـابـي ديگــرم

برفضيلت دوختــي،همـــواره چشـــم
کــي گشودي ديـده برسيم و زرم؟

قــدرمن دانـــي کــه درچـــرخ هنــر
اختــرم نـي،بلکـه مهــــرخـــاورم

زادگــانـــــم پــرورش دادي نکــــــو
آن دو فــرزنــد پسـروين دختـــرم

کــو زنـــي کــزشــوي نستــانـد گهر
گويد اين بس دين وايمان گوهــرم

کـو زني کزشـوي خواهـد نــام وبس
گويد اين بهتــرزجـــاه و زيـــورم

کـو زنــي کـز هرهوس بــاشـد بري
گويد اين بس خيرواحسان رهبرم

آن تويـي کـايـن گونــه والا مشربــي
وين منم کـآســوده با اين همســرم

احتــرام مــرد و زن را درخــــوري
اي به کـوي مکـرمت آبشخـــورم

اي کـه خيــرانديش واحسان پروري
خير تو خـــواهـم ز حَـيّ ِ اکبـــرم

ازخـدا خـواهـد بقـــايت را «اديب»
اي دلارام سعـــــــادت گستــــــرم

نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.