skip to Main Content
  • شعر
خــــوانـــدم به روزنـــــامه كه يك مرد بينواكــزخون خود معــاش همي كردجـــان سپرد!
درزاغـــه اي به زيــــر پلاسين لحاف سـردجـــــاني به تلخ كـــامي و ذلت سپـرد و مرد!
***
بـــا فقــروفــاقه زيست زمـــاني به پــايتختآنجـا كه هيـــچ كس غم بيچـــارگــان نداشت!
آنجا كه غم نداشت هـرآن كس كه داشت زرآنجـا كه جان سپردهرآن كس كه نان نداشت!
***
تــــا بـود طــاقتش به تن ِخستـــه، كـــاركردوزدستـــــرنج خويش، شكم داشت نيمـه سير!
چون تـــاب كــاركردن وسعيش به تن نمـاندبيچــــــــارگي گــرفت گــريبــــــــان آن فقير!
***
روي سئـــوال زآن كه نبــودش به هــردريبسيــــارشب كه گــرسنــه خسبيد تـا به روز!
صبحش به رخ گشـود در ِحســـرت و دريغبر تيـــره روز، خوش نبــود صبح جانفروز!
***
هــــــرگه كه ديـد خواستني هـــاي دلفـــريباوراجـواب ِخـــــواهش ِدل آه ســـــــــرد بود!
دوران عمــــــــراوچو يكي رنجنــــــــامه ايهــــــر فصل آن حكـايت صد داغ ودرد بود!
***
روزي شنيــد اين كه به درمـــــانسراي شهرخــون مي خـــرند ومبلغ مــــرســـوم ميدهند!
خون مي خـــرند ومبلغ ناچيــــزي ازريـــالدردست خونفــــــروش سيــــه روز مي نهند!
***
زان پس كـه راه بــــرد به نخجيــرگاه مرگهرروزبهـــرصيد شدن عرضه كـرد خويش!
نــــزديكتــــربـــه مقتــل خــــود گشت دم بدمهرروزنـــاتوان تــر و رنجـــورتـــرزخويش!
***
لـــختي زخــون خويش به هرروزميفروختتـــــا آورد به چنگ مگــــر قــوت لا يمـوت!
ميكـــــرد سد جــــوع بديــن گـــونــه وزنفيردرزاغـه اي خـراب شكستـي؛ گـران سكوت!
***
ســـــرمـــايه ي حيــات همي داد خـود زكفتــــا جــان زمرگ دربَرَدازوعده اي خوراك!
ايــن زنــدگي نبــــود كـــه ميكــــرد بلكه بودجــان كنـــدني مـــداوم و غمبــار و درد ناك!
***
هـــــــرروز شد نـــزارتـــرازپيش و يك قدمنــزديكتــربه پيكـــــــر وي، ا‍‍‍ژدهـــاي مرگ!
سي بـــارخـــون فـروخت ولي بــــارواپسينبفروخت جان خويش به سنگين بهاي مرگ!
***
پنـــداشتـــم كه مـــــرد وزمحنتســـــراي دهررفت وبخـــوابگـــــــاه ِلحد خوش بيـــــارميد!
امّـــــا دريـــغ كــــز پي بـــدرود عمــــر نيزآســـــــــــايش وقــــــــرارازآن بينــــــوا رميد!
***
بـــــردنــــد روزبعد به تشـــــريح خــانه اشآن جــــا كه كسب تجـــــربه بـــايد طبيب را!
كردند پــــاره پــــاره پــــژوهندگـــــــان طبآن رنجـديــده پيكـــــر حســــــرت نصيب را!
***
خونش بخورد جـــامعه تـــا داشت خون بتنوانگـــــاه قطعه قطعه نمــودنش چو گوسفند!
جرمش مگــــــر چه بود به جــزفقرواحتياجيــــــارب مبــاد كس به جهان زار و مستمند!
***
ايــن است حسبحــــــال فقيـــــــران وبيكسانكــــــــآسـوده ازحمــــــــايت مـــــلكند و ملتند!
اينست نشــــــــر حقّ وعــــدالت درين ديــاركـــــــآمـــاده بهـــــــرآن همــــه اركان دولتند!
نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.