ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺮﻧﻢ ﺷﺐ، ﻃﺮﺯ ﻧﻮﺍﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﮔﻮﻳﻰ ﺳﻜﻮﺕ ﺷﺐ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻮﺍﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ ﻏﺮﺑﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺧﻔﺖ
ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺷﻔﻖ ﭼﻮ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻧﻮﺍﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺩﻳﺪﻡ ﺑﻪ ﻫﺎﻟﻪ ﻣﻪ ﺭﺍ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻭﻟﻴﻜﻦ
ﻏﻢ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﻓﻀﺎﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺑﺎﻧﮓ ﺍﺯ ﮔﻴﺎه ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﮔﻞ ﻛﺮﺩ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﭼﺎک
ﺗﺎ ﺟﻐﺪ، ﻧﺎﻟﻪﮔﺮ ﺷﺪ ﺑﺴﺘﺎﻥﺳﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﻣﺎهِ ﻋﺴﻞ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺣﺠﻠﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻰ
ﺩﺭ ﺳﻮگ ﻧﻮﺟﻮﺍنان ﺑﺸﻨﻮ ﺭﺛﺎﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺷﻴﺮِ ﻋﻠﻢ ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺖ ﺍﺯ ﺑﻴﺸﻪﺯﺍﺭ ﻗﺪﺭﺕ
ﻛﻮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮِ ﺩﻭﺵ ﮔﻴﺮﺩ ﻟﻮﺍﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ؟
ﻣﺎ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺑﺎﻏﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﺭهﻫﺎﻯ ﺗﺰﻭﻳﺮ
ﺍﺯ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﭘﺲ ﺧﻮﻥﺑﻬﺎﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻨﺪﻧﺪ جهال گور ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺑﻰ ﺷﻮﺭِ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺳﺎﺯِ ﻋﺰﺍﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺩﺭ ﻛﻔﻦ ﺷﺪ ﻋﻘﻞ ﺍﺯ ﻛﻒِ ﺧﺮﺍﻓﺖ
زین دیو کو مفری ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ؟ّ
ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺑﺎﻧﮕﻰ ﺯ ﻧﺎﻯ ﺑﻮﻣﻰ
ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﻤﻮﺷﻰ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺳﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﮔﻴﺘﻰ ﺑﻪ ﻛﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ، ﺑﺎﺯﻳﭽهی ﻓﻨﺎﻳﻴﻢ
شعرِ «ادیب» ﺩﺍﻧﺪ ﺭﺍﺯ ﺑﻘﺎﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ
ادیب برومند
