skip to Main Content
  • شعر

فسـرده خــــــاطـرم ازروزگــــارايـــرانــــي
کــه شد سيـــاه تــرازشــام تــارِظلمــانــي

چــه روي داد؟که گرديده مرزوبــوم کيــــان
سراي بــوم ونهـــاده ست رو به ويـرانـي

چـه اوفتــاده که جمعـي زپشتِ کــاوه وجـــم
فتـــاده انــد به مـــاتمگـــهِ پــريشـــانــــي

نشستــه ايــم و تمــاشــاکنــان همـي نگريــم
کــه رفت ازکف مــا فـّرِمـــا بـه آســانــي

***
بسم دريــغ فزايــد چــــو بينـــم انــدردهـــر
نهـــاده روي بکـــاهش تــوان ايـــرانـــي

دريـغ و درد کــه ايــن چل کرورخلق خداي
معذ ّبنـــد به صدگــونــه رنـج بحـرانــــي

بـه جزقليلــي ازآنــان که پـرنيـــان پوشنـــد
بقيّت انــــد گـرفتــارفقــــروعــريـــانـــي

بــه زيرپــاي،بســي گنــج شــايگــان دارنـد
ولـي دچــارتهــي دستــي انــد وحيـرانــي

به روي گنـج بدنهــا قريــن عريــانـــي ست
بــه روي گنــج شکمهـــا اسيـــربــي نـانـي

بـه روي معدن زر،چهره هـاست،زرد ونزار
به روي کــان گهر اشک هاست،مرجانــي

به زيرخــاک،بســي کان نفت ايـران راست
کــه کس نديـــده نظيرش زعالـي ودانــي

ولــي دريـغ کــه باشيـــم ســربـسرمحـــروم
زاستفــــاده ازيــن گنجهــــاي پنهــــانـــي

چرا به چنگ نيــاريـــم ســازوبــرگ عمل؟
کــه تـا کنيــم بنيروي خود رجزخــوانــي

چرا زفکـرنريــزيـــم پـــايـــه اي ستـــوار؟
کــه تا شـويـــم سـراي اميــــد را بــانـــي

سزد کزيــن همــه گنجينــه سود بـرگيــريــم
بــه رهنمــايــي ِانديشـــه هـــاي عقلانــي

نفــاق وکينــه به يک سو نهيـم و بـا تدبيـــر
بــرافکنيــم زبُن،فقروضعف و نـــادانـــي

***

زدستِ(شــرکت نفت جنــوب)گشتـــه بلنــد،
فغـــان جامعه چون بــانگ رعد نيسانــي

کــه نيـست پيشــۀ او جــزتعـدّي واجحـــاف
کــه نيست شيــوۀ او جزنفــوذ عـدوانـــي

زدست اوست کــه ايــن ملــت ستـمـــزده را
شده ست حقّ همه پامال و روح،عصياني

زجور اوست که ما راست دل دژم چون ابر
ز شّرِاوست کـه مـا راست ديـده بـارانــي

زکيــن او رخ مـــا راست اشـکِ سيـل آســا
زجــوراو دل مــا راست آتش افشـــانـــي

قســم به خلفت يـزدان که خلـق ايمــن نيست
ز دزد پــروري ايـن شــريـــر شيطانـــي

شـد ازمظالــــم اين شـرکـت پليــــد،پـــديـــد
رسوم ِشعبــده بازي و صحنــه گــردانــي

چـه حيله هـا که برانگيزد اين فسونگــرديـو
ز بهرِغضب گــران«خــاتـَمِ سليمــانـي»

شـود زحيلـــه گـريهـــاي او وزيــرو وکيــل
هرآن که هست درين مُلک،سارق وجاني

هــرآن کـه خــائـن و رســوا، مُــرفـّه و آزاد
هرآن کـه خــادم ملت،اسيــرو زنـــدانــي

دچــارزحمت او خـــادمــــان ايــران دوست
قـريــن رأفت او خـــائـنــــان ديـــوانــــي

کنــد مســاعده بــا نقشـــه هـــاي تخـريبـــي
کنـــد مبــــارزه بــا کـــارهاي عمـرانـــي

زفـرّ و شـوکت و جـاه است آتشين رخســار
هرآن کـه راست ازاو داغهــا به پيشـانـي

ربــود گـــوي تعـدّي زجــــابـــــران زمـــان
چـوکـرد قـامت ما را به غصّه چوکــانــي

زبــس کــه مــلت ايــران ازاو کشيــــد آزار
روا بود که کنــد شکــوه از«بريطانــي»

هرآنچـــه سود شود حــاصل ازمنــابـع نفت
کجــا رواست کـه گردد نصيب«کمپاني»

کجـــا رواست کـــه گنجينـــۀ مسلمـــانـــــان
رود بـه غـــارت يغمــاگــران نصرانـــي

کجــا رواست کــه بيگـانگـــان ز ثروت مـا
کننـد دعــوي ســالاري و جهـــانبـــانـــي

زفقرو فــاقه به رنج اندريـــم وبس نگـــران
که گنج ما همـه بيگــانـه راست ارزانــي

زدنــد حلقــه اجــانب فــرازِايــن همـه گنــج
بـه ســان ِافعـي قتـّال و وضع ِثـُعبانــي[۱]

چــو رفت ثروت مـا در خَريطــۀ[۲] اغيــار
شـدنــد چيــــره بمـــا ازدرشت انبـــانـــي

چه باک از اين که به کين وعنـاد،قومــي را
کننــــد درره آمــال خـويـش قربـــانـــــي

رفــاه خــويش بــه بـدبختــي کســان جـوينـد
که عـارينــد زنيکــــو خصــال انســانــي

***

کنـــون مجــادلــه بـا جـابـــران ِکــافـرکيـش
بــود و وظيفـــه دينـــداري ومسلمـــانـــي

کنــون قيـــام جمـــاعت به راه حقّ جــوئــي
يگـانــه شرط حياتست و فرض ِايمــانــي

کنــون قيــــــام ستمديــدگــــان ِکشــورجــــم
به ســان سيــل خـروشنده بــاد طغيــانــي

خــوشــم که گشتــه هم آواز،خلق تهــران را
نداي رشتــي و شيــرازي وصفـــاهـانــي

دريــن طريق چه خوش ميکننـد مشق جدال
ز پيــرميکــــده تـــا کــودک دبستـــانـــي

بــه دفع خصم عيــان بـاد نهضتـي پرشــور
به ســان ِنهضت«بـومسلم خراســانـــي»

مگــــربـــه همت آزادگـــــان،سفينـــۀ مـلک
رسد به ساحل ازاين بحرِژرف طوفـانــي

خـوشــا شهيد ره پاس ِ حقّ کـه دست خـداي
گشـود،بررخ اوغرفـه هــاي رضـوانـــي

دريــن مبـــــارزه گـــردد پـديـــد،ايـــران را
جمال فتح و ظفــرهمچــومــاه کنعــانــــي

چه بــاک ازاهرمنــانــي پليــد وخـون آشــام
چوهست بهره ي ايـران عطاي يـزدانــي

چنيـن چکـــامـــه ي غّرا کسـي تـوانـد گفت
که چون(اديب)بود شهـــره درسخنــدانــي

۱ – ثعبان = اژدها.
۲ – خريطه = کيسه چرمي- کيف

نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.