skip to Main Content

ازآن گـــــاهي كـه ديـدم چـهره پــرلبخند زيـبايـت
بــــه خــنداخــندِِ دل گشتم غــزل‌پــرداز شيدايت
چه‌نوري در دلـم افــكند آن تـــــــابــنده رخسارت
چــــه شوري درسرم‌انداخت آن‌گلگونه سيمايت
به هرجــايي كه باشد دل، چه شورافكن بـودآنـجا
حضور مجلس افروزت، وجــــود محفل آرايت
گرفتم دسـت بـالا را بـه كـــــارعـشـق و شـيدايـي
چـو ديـدم زآن قــد و بـــــالا بهين رفتار والايت
مــرا كـــآ شـفته‌ام از چــشم زخــم عــالــم خـاكـي
به ســوي عــالم رؤيــــا بَرَد چــشمان شهــلايت
صفايي مي‌كـنم بــا مهـرت اي خورشـيد ديـماهي
به جــايي بــس مـصفا يـــــابم ار تنهاي تنهـايت
به‌هرگلگشت روح‌افزا كه جـاخوش مي‌كنم با دل
بـود جاي بـسي حـسرت اگر خــــالي بود جايت
متاعي بـس گـران داري  ز نـاز ولطف وطنازي
به دلــپـــــاكي مـــنم ارزانــي ارزنــده كـــالايت
«اديب»ازشوق ديدارت سرازپا، كي شناسد كي؟
كه دلـجويي عيــــان ديد از وقار آگين سراپايت

نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.