ازآن گـــــاهي كـه ديـدم چـهره پــرلبخند زيـبايـت
بــــه خــنداخــندِِ دل گشتم غــزلپــرداز شيدايت
چهنوري در دلـم افــكند آن تـــــــابــنده رخسارت
چــــه شوري درسرمانداخت آنگلگونه سيمايت
به هرجــايي كه باشد دل، چه شورافكن بـودآنـجا
حضور مجلس افروزت، وجــــود محفل آرايت
گرفتم دسـت بـالا را بـه كـــــارعـشـق و شـيدايـي
چـو ديـدم زآن قــد و بـــــالا بهين رفتار والايت
مــرا كـــآ شـفتهام از چــشم زخــم عــالــم خـاكـي
به ســوي عــالم رؤيــــا بَرَد چــشمان شهــلايت
صفايي ميكـنم بــا مهـرت اي خورشـيد ديـماهي
به جــايي بــس مـصفا يـــــابم ار تنهاي تنهـايت
بههرگلگشت روحافزا كه جـاخوش ميكنم با دل
بـود جاي بـسي حـسرت اگر خــــالي بود جايت
متاعي بـس گـران داري ز نـاز ولطف وطنازي
به دلــپـــــاكي مـــنم ارزانــي ارزنــده كـــالايت
«اديب»ازشوق ديدارت سرازپا، كي شناسد كي؟
كه دلـجويي عيــــان ديد از وقار آگين سراپايت