تا مرا با سر زلف تو سروكار افتاد
عقده در كار من غم زده بسيار افتاد
نه چنان گشت مقيّد كه رهايى جويد
هركه در دامگه عشق، گرفتار افتاد
از همان لحظه كه افتاد به دل جذبة شوق
كار من در طلب وصل تو دشوار افتاد
منزلى دور و رهى پرخطر و شب تاريك
مددى بار خدايا كه مرا بار افتاد
عشق را قدر شناسنده منم، گرچه كمال
روزگارى ست كه از رونق و مقدار افتاد
نه عجب گر ز غمِ زخمِ زبان رفت به باد
گل كه در باغ و چمن، هم نفس خار افتاد
مه ز بيدارى خود، در دل شب نور افكند
پرتو آرى به دل از ديدة بيدار افتاد
دل ز كالاى وفا سرد مكن گرچه « اديب »
اين متاعى ست كه از گرمى بازار افتاد