skip to Main Content
  • شعر

درياچه اي غمين كه اروميه نام اوست

بس شكوه از زمين و زمان در پيام اوست

نالان ز روزگار و ز ابناي روزگار

باشد چنان كه لعن و هجا در كلام اوست

گويد كه روزگار به من بس جفا نمود

وين ني عجب كه جور و تعدي مرام اوست

ليكن سزد كه لعنت و نفرين كنم نثار

بر آن كسي كه تيغ من اندر نيام اوست

آن كو نگاهبان من و حافظ من است

آن منبعي كه قرعه ي دولت به نام اوست

مجلس ره مسامحه پيمود و همچنان

دولت كه سرخ باده ي غفلت به جام اوست

وينك منم كه فاجعه سازد فناي من

سخت آنچنان كه جمله فجايع غلام اوست

آري حيات خلق اروميه در جهان

وابسته ي  حيات و رهين دوام اوست

از من به عزم و همّت هر آذري درود

آن كو هماره توسن اقبال رام اوست

شايد كه از حميّت آنان شود پديد

انگيزه اي كه راهگشاي قوام اوست

بايد شوند بهر اروميه چاره ساز

آن چاره اي كه در خور قدر و مقام اوست

اندوه ملّي است خود اين ماجرا اديب

جشني بزرگ منتظر اختتام اوست

نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.