سزد گر فرستم به زیبا سرود
به ایران و بر رودهایش درود
همان رودهایی که همراه خود
بسی سیم ناب آورد با سرود
سلامم به رودی فروزنده فر
که خوانندش از فخر «زاینده رود»
درودم به «کارون» کزو بهره هاست
به چند آب خورد از فراز و فرود
به جان دوستدار «هرازم» که کرد
بر و بوم مازندران مُشکسود
بسی شکر دارم ز «رود سَپید»
کز او خاک دیلم بر انگیخت سود
به گرگان درود آورم با سپاس
که بس ترکمانش به صحرا ستود
چه گویم که از «کرخه» شد شاد مند
لرستان و پیرامنش هر چه بود
ز تهرانیان پرس از آن کامبخش
که شد نامش از دیرگه «جاجرود»
چو افغانیان شادم از «هیرمند»
اگر چند افغان به سهمش فزود
«کَشَف رود» را نازم از جان و دل
که سوی خراسان همی ره گشود
ز «اروند رودم» بسی قصه هاست
ز دوران «گودرز» و «گیو» و«فرود(۱)»
گرانمایه رودی ست رود «ارس»
کزو یافت عُمران بسی رهنمود
فرا یادم آمد کنون رود کُر
که در فارس جولانگری ها نمود
در «ایران» فراوان از این رودهاست
فزاینده از خویشتن زاد و رود
سزد گر به یزدان سپاس آوریم
به همراهی چنگ و آوایِ رود(۲)
وطن جاودان سبز و خرم «ادیب»
بماناد در زیر چرخ کبود
———————-
۱- گودرز و گیو و فرود از قهرمانان باستان
۲- رود: نام نوعی ساز ایرانی