یاد نامه شاد روان جنت مکان شاعر ملی ایران استاد ادیب برومند – سروده استاد گلبانگ کرمانی
در چامه ی «زبان مشترک روح استاد با جان مریدان»
می رسد آن لحظه ای که رفتنم باور کنید
با نگاهی خاطرات رفته را از سر کنید
می رسد روزی که یادم می نشیند در خیال
تا حضورم را به جمع سبزتان باور کنید
چشم زیبای رفیقان را ببندد روزگار
تا شما از هجرشان چشمان دل را تر کنید
بی توقف این قطار عمر ما را می برد
پاره شد پیوند اگر پیمانه را همسر کنید
وعده ی پرواز او یاران رسد بر جملگی
تا که دل را بر شراب پیر جان ساغر کنید
در قصیده تک سوار و در غزل ممتاز عصر
پس فضا را پر ز موسیقی و شعر تر کنید
همدم اصحاب دل باشید در این خاکدان
از ادیب این گفته را وارد در این دفتر کنید
گر بترساند شما را زاهدی از روز حشر
با فراغت یاد الرحمان پیغمبر کنید
گر بدرد آمد شما را سینه از نابخردان
با خروش همدلی در صحنه ها محشر کنید
می رسد روزی که ایران باز ایران می شود
جای من آنروز یاد هر گل پر پر کنید
یعنی ار بیگانه چشمی دوخت بر خاک وطن
جان شیرین عاشقانه هدیه مادرکنید
شاعر ملی خود را هر زمان آری به یاد
رکعتی از چامه اش در خویش یاد آور کنید
بین شمع و بین پروانه جدایی شرط نیست
سینه را گر همنشین اشک و خاکستر کنید
می رسد روزی که با «گلبانگ کرمانی» مدام
شعر های ملی اش را مو به مو از بر کنید
«گلبانگ کرمانی»
عباس دبستانی
هشت ماه از پرواز ناگهانی پیر و مراد ما گذشته و ما همچنان در شگفتی نا باورانه غیبتش اسیر