چو درك مستى از آن چشم فتنه جو كردم
چه باده ها كه به عشق تو در سبو كردم
ز عشق، چاره نجستم اگرچه با دل خويش
هزار بار، دراين باره گفت وگو كردم
كناره جويى ات آمد به ياد و اشكم ريخت
هر آنگهى كه گذر بر كنار جو كردم
به هر چمن كه فكندم نظر به سبزه و گل
ميان سبزه، گل رويت آرزو كردم
ز سوز عشق و غم هجر يار و بيم و اميد
عجب محاصره ی دل ز چارسو كردم
جدايى تو، ز مهرم نمى تواند كاست
كه بس كه جور فزودى، به هجر خو كردم
ز تيغ حسرت از آن روى زخمى ام در عشق،
كه شرم را سپر پاس آبرو كردم
بیا به گلشن طبع « اديب »، ساغر زن
كه من تفّرج خاطر ز شعر او كردم
تيرماه ۱۳۲۸