به مناسبت مراسم یادبود استاد مظاهر مصفا این سروده از ایشان در سایت منتشر می شود.
ای برومند ادیبی که به فضل
مایه فخر سپاهانی تو
به نکو رویی و خوشخویی و لطف
رشک باغ و گل و ریحانی تو
گوهری از دل دریای عمان
لعلی از کان بدخشانی تو
به فضیلت به مروت به شرف
معنی کامل انسانی تو
دیرگاهی ست که از حّب وطن
به نگهبانی ایمانی تو
به وفاداری تا پای هلاک
بر سر وعده و پیمانی تو
هنرآموز و هنرمند بلیغ
سخن آرا و سخندانی تو
به کرامندی و حرّیت نفس
جفت آزاده یمگانی تو
متشرّع، متعهد، مسئول
از سر صدق ، مسلمانی تو
همت و رادی و آزادی را
هست عمری که ثناخوانی تو
شرف بند کمال همبند
عزت محبس و زندانی تو
غزل و قول دری را امروز
مرغ خوش نغمه بستانی تو
مرغ تصویر و گل تذهیبی
قاب آیینه و قرآنی تو
در هنر مردمک چشم کمال
وز کرم چشمه احسانی تو
مرد اخلاص عمل اهل صلاح
بنده ی خالص یزدانی تو
مرد میدانی در صبر و ثبات
گوی بس برده به چوگانی تو
از تو دامان وطن پرگهرست
از چه رو سر به گریبانی تو
نه گزافیست اگر می گویم
شاعر ملیِ ایرانی تو
