به سروران گــــــــــــــــرامي دوصد درود مرا
كـــــــــــــــه از عطوفشان جاه و فر فزود مرا
چنانكه مهر گشــــــــايد به رخ دريچه ي صبح
سلامشان در رحمت به رخ گشـــــــــــــود مرا
سپاسمندم از اين ذره پروري كــــــــــــــز مهر
زآبگينه ي دل زنگ غـــــــــــــــــــم زدود مرا
سپيد روي از آنم كــــــــــــــــه موي كرده سپيد
به راه عشق وطن، گنبد كبــــــــــــــــــــود مرا
شدم ستيزه گر آنگه بــــــــــــــــه جنگ استبداد
كه ســـــــــــــــال عمر ز هجده فزون نبود مرا
سُتــــــــود شعر و ادب را، ستـــــــود ايران را
هر آنكه از ره مردانگي ستــــــــــــــــــــود مرا
به غير ِ پاس وطن در كنـــــــــــــار شعروهنر
نبود و نيست خبر، از بنود و بــــــــــــــود مرا
سرودم ازپي پــــــــــــــاس وطن هزاران شعر
كــــــــــــه هر يكيست كنون دلنشين سرود مرا
چوكوه، پــــــــــــــاي ثباتم بسُفت سينه ي خاك
سَرِ مناعت از آنرو بـــــــــــــه عرش سود مرا
نـــــه رفتم از پي جاه و نـــــه راندم از پي مال
نه آمد از پي زر، سربـــــــــــــه كس فرود مرا
قلم به پـــــــــــــاي قدم شد درين جهت همدوش
نيافتم كه كجا دست وپـــــــــــــــــا،غـُـنود مرا؟
گهم به زير نظر داشتند و گــــــــــــــــــه دربند
ولي عقيده نيــــــــــــــــــــارَست كس ربود مرا
به غير خون جگر كـــــــــــــز دو ديده ام پالود
درين معـــــــامله هـــــــرگـــــــز نبود سود مرا
ازآتشي كه بــــــــــــــه دل داشتم ز عشق وطن
نصيبِ ديده نبودي بــــــــــــــــــه غير دود مرا
به هجرِ شاهد تـــــــــــــــــــــــابنده چهرِ آزادي
هنوز در تب و تابست تــــــــار وپـــــــــود مرا
به رهنمـــــــــــــــــايي ِ وجدان خود سپردم راه
كه غير از اين نــــــــــــه سزا بود رهنمود مرا
نياز را به جهـــــــــان هر چه خواستم از غيب
خداي عـــــــــــزّوجــــــــــل جمله داد زود مرا
نشست بس عـــــــــــــــــرق سرد بر جبينم پاك
چـــــــــــــــــو ابتذال هنر، ناصيت ۱ نمود مرا
گشود سيل ســــــرشـــــــك از دو ديده ام يكسر
شكستِ ســــدِّ سخــن، همچو «زنده رود» مرا
زبسكه يــــــــــــاوه شنيدم ز نـــــــــــارواگويان
نماند حـــــــــــــــــــــالت كفت و سرِ شنود مرا
ز زخمها كه بـــــــــــــــه قلب هنر زدند خسان
نداد ســــــــــــازِ طرب، لحن چنگ و رود مرا
بـــــــــه سود ملت و ميهن نكردم آنچه سزاست
اگرچه بود بــــــــــــــــه كف كلك مُشكسود مرا
بـــــــــــــــه اعتراف قصورم روا بود اغماض
چه جــــــــــــــــاي آنكه فرستد كسي درود مرا
