خشك ديدم بسترِ زاينده رود
بي تأمل از سرم برخاست دود!
خاطرم افسرد چون پژمرده برگ
بار وحشت طاقتم از كف ربود!
قطره هاي اشك بر رويم دويد
لكّه هاي ابر بر اشكم فزود!
نم نمِ باران چو شد همرازِ من
ديدمش گريان به حال زنده رود!
رود بودي بر سپاهان همچو جان
بهر او دارم غم بود و نبود!
در غم رود اصفهان گريد كه واي
«واي رودم، واي رودم واي رود!!»
آب تا افتاده از بستر جدا
مانده ناراحت به بندِ ناگشود!
رود را بي آب كِي ديدن توان
كو حريري در جهان بي تار و پود؟
رود را بي آب كِي باشد صفا
گر نباشد بر لبش زيبا سرود!
رود گر وا مانَد از لالائيش
كِي تواند اصفهان بي او غنُود؟
پل بُود بشكسته دل در هجر آب
آب بفرستد به پل صدها درود!
رود و پل از هم جدا افتاده اند
هر يكي نالان ز جمعي نا ستود!
پل ندارد طاقتِ هجرانِ آب
از خدا خواهد وصالش زود زود
مرد و زن زين ماجرا آشفته اند
سير از سِيرند و از گفت و شنود
چون شود زرّينه رود ۱ از آب پُر
اصفهان رقصان شود با چنگ و رود
بار الاها جاودان پاينده دار
اصفهان را همرَه زاينده رود
اديب برومند – شهريور ۱۳۹۰ خورشيدي
—————————————————————-
۱- زرّينه رود نام ديگر زاينده رود است.