فرياد بحرين

فرياد بحرين قصيده اي است كه استاد اديب برومند در سال ۱۳۲۸ هنگاميكه بحرين در وضع نا مشخصي از نظر پيوستگي رسمي با ايران قرارداشت سروده اند.

منم بحرين نفت آلوده دامن
كه بر تن آتشم افروخت دشمن
منم ايران زمين را زرفشان خاك
منم ايرانيان را پاك مسكن
جنوب ملك را باغي فرح زا
خليج فارس را جايي مزّين
به هنجار «منوچهري» سخنگوي
به كردار «حميد الدين» قلمزن
هم از گفتار «سعدي» حكمت اندوز
هم از اشعار «حافظ » سينه اآكن
به ايران فخر دارم همچو «رستم»
ز ايران نام دارم همچو«قارن»
به پايش سر فرود آرم به تعظيم
چنان كاندر برِ بتها برهمن
به پايم چون نهند بيگانه زنجير؟
كه باشد طوق ايرانم به گردن
از ايران ياد دارم داستانها
زعهد « گيو و گودرز و تهمتن »
زمن بنيوش۱ وصف « كاوه و جم »
ز من بشنو حديث « زال و بهمن»
چه شيرين قصه ها دارم ز « خسرو »
هم از « شيرين » مِهين بانوي ارمن
به تاريخ وطن دارم چه بسيار
نصيب از افتخارات مدوّن
به دور « اردشير » و عهد « شاپور »
مرا پيوند ايران بمود متقن
درود من به « شه عباس » كز مهر
زقصد پرتقالم داشت ايمن
به عصر « نادرم » چون عهد « عباس »
امان بود از گزند ديو ريمن
من آن فرزانه فرزند دليرم
كه باشم پاسدار مام ميهن
از ايران دورم و بيگانگان را
به چاه جور ، در بندم چو « بيژن »
تني را مانم از اين قصه بي سر
سري را مانم از اين غصّه بي تن
چرا پژمرده گردم ، من كه باشم
گل بوياي اين ديرينه گلشن!
گريبان چاك خواهم زد كز اندوه
دلي دارم به سان چشم سوزن !
به تهرانم كه خواهد برد پيغام ؟
كه دارم شكوه از امريكا و لندن !
مرا از شيخ عار آيد كه دارم
نشان از شهرياران دژافكن !
من از دريا دلي گشتم گهر خيز
كه والا گوهرم جوياي گرزن۲
به دل گنجينه ها دارم پر از سيم
هم از زرّ ِ سيه قيرينه مخزن !
زر اندر معدنم ز آنٍ اجانب
دل اندر سينه ام چون تفته آهن !
چو شد بيگانه از نفت من آگاه
روان شد از پي تاراج معدن !
از ايرانم به دور افكند تا گشت
چو شام تيره بر من روز روشن !
مرا احوال شد زار و دژمناك
مرا گلزار شد مانند گلخن !
منم زنداني و خواهم كز ايران
بتابد نور امّيدم ز روزن !
نوايي كآيدم ز آن خطّه در گوش
كند شادم بسان بانگِ ارغن !
نسيمي كآيد از گلزار ايران
مرا خاطر نواز آید چو سوسن
مرا در سايه ي دادارِ يكتا
چه باك از قدرت ديو و هريمن ؟
كز ايرانم جدا كردن همانا
بود چون آب كوبيدن به هاون !
ز فرزندانم ار پرسند روزي
كز آنِ كيستید از مرد و از زن ؟
خروش آيد ، كز « ايرانيم ايران »
فداي خاك او جان و سر و تن !
« اديبا » وصف حال من نكو گوي
كه گردد بس اثر پيدا ز گفتن !

————————

۱- بنيوش: بشنو
۲- گرزن: تاج