روزي گذشتـم از در درمـانـسراي شــهر
ديدم نشسته مـردي و گِردش سه كودك‌اند
مــردي نژند و غـمزده در نيـمه راه عمر
آشـــفته زان كـه گـــرسِنه اينها يـكايـك‌اند
***
كــردم سلام و گفـــتمش اي مـرد پـاكدل
بهر چــه حاجتي‌ست كه اينـجـا نشسته‌يي؟
اين‌سان مريض‌گونه تويي يا كـه كودكت
آيا بــدين صفت زچـه رو دل شـكسـته‌يي؟
***
گفت اي عـزيــز پرسش احوال من مـكن
كز غم شـود كــلافِ درون تو ريش ريش!
از قلـّـت مــعـــاش بــوَد خـــاطرم نـــژند
وزخجـــلت عـيـــال بـــوَد حــالتــم پريش!
***
چـــون هر چه داشتم همه يكجا فـروخـتم
چيزي دگـــر جز آه مرا در بـساط نيست!
يك ره نيـــنـد سيـــر، زن و كودكــان مـن
در آشيــان مــا اثــــري از نــشـاط نيست!
***
امــــروز آمـــدم كـه اگــر كـلـيه خواستند
مـن با فـروش كـليه كــــنم چاره‌ي معاش!
با اين اميـــد آمــــده‌ام تا بـــراي خــويش
جـويـم فراغــــتي زپي آب و نــان و آش!
***
بيـخود شدم زخويش ازين ماجراي سخت
افـــسـرده دل ز وضـع كــساني چنين فقير!
كــز بهر نــان و آب فـــروشــــند كليه را
عضـــــوي عزيــز از تن سالم ولي حقير!
***
يا رب كجاست عدل و مروت درين ديار؟
كز غيبتش نداري و فقر است خــانه روب!
تعديل اقتصادي اگر نــيست چــاره چيست
جــز بـيـنــوايـــي از ستــم آشيانــه‌كـــوب!
***
تا ثـــــروت عــموم چـپاول شود بــه زور
تــا قــــدرت و غـرور تعــدي كند به خلق!
فحشا و فـقر و كــليه فــــروشـي و اعــتياد
همچون نـهنـگ جامعه را در بــرد به حلق!