خيـز و بنگر بـه چـمن رحـمتِ بيـچـوني را
در طــبيـعـت هـمـه‌جا، نــقش دگــرگــونـي را
نــوبـهــار آمــد و آورد به گــــلزار وجـــود
خــوبــي و نــغزي و زيـــبـايي و مـوزوني را
بس هــمايون، به جهان مقدم فروردين است
خـــيز و بــــنگر بـــه چــــمن فــرّ همايوني را
كـرد كـوته زسرِ باغ و چمن لُــطف خــداي
دســـت ويــرانـي و انگـــيزه ی واروني را
كِـلـــك نــوروزمــه از دفـــتر ايــــام سَتُــرد
نــقــش مــحرومـي و مهجوري و محزوني را
ارغــوان آمـد و بــخشيد بــه رخـسار چـمن
گلـــعـــذاريّ و گــل‌آمـــيزي و گـلـــگوني را
وقـت آنـست كــه بـيني بــه نمايــشگهِ بـاغ
جـلــوه ی روحـنـوازِ بـــِهِ «ژاپـــوني» را
لاله كـز بــاغ «هـلـند» آمــد زيباست چنان
كه دوصد طــعـنه زنــــد لالــه ی هــاموني را
بـــاد آراســت زبــهر گـل سوري اورنــگ
بــيدش افـــراشــت به سرچترِ «فريدوني» را
جــان دمــد در تــن گلــها نــفسِ بــاد بـــهار
هــمچو افـــيون كــه تــن خـــستة افـــيوني را
چمن از زرد بنفشه زده خـــود ســكّه ی زر
تــا كند صـرف طـرب، ثـروت «قـاروني» را
قُــمري اشــعار هــمي خواند در بحر خفيف
اقــتــفاي ســــخــن «بــوالــــفرج رونــي»۱ را
بلــبلش بــازنــمايــــــد زافــاعــيل عــروض
درس مــقصــوري و مــحـذوفي و مَخـبوني را
شد نوازنده ی«قانون» مگرآن سارَك خـرد
كــز گـــلـــو ســـاز كـند نغـمه ی قــانــونـي را
در هـــواي كــه بــود بيد چنين شيـفته‌وار؟
كــآورد پــيــش نـــظر هــــيأتِ مـــجــنوني را
سيب بُن غرق شكوفه است مگر دلــبر من
زيــر كــف ســاخــته پــنهان، تن صــابوني را
بــنـگر از ســوســن دلــباخته آن دخـترباغ
چــشمك ولب گــزه و غـمزه ی خــاتــونـي را
لاله دلخون مگرازماتم«رويينه تن»۲ است
كــــه بـــه يـــادآوردم داغِ «كــتايــوني»۳ را
تند باد سحري ريخت بس اشـكوفه به خاك
تـــا نـــمايــان كــند آشـــوب شــبــيخوني را
گيرد ازلاله مگر ساغرِ مي، شب بوي زرد
تـــا كـند چـاره ی رنجوري و كـــم خـــوني را
مُــشكبـيد۴ آمـــد و افـــزود به رنگينه پـرند
بـــوي دلجوي خـــوش و صـبغه ی زيـتوني را
وآن صف لاله مگر جِيش «قزلـباش» بـود
كـــه بـــه ســر هـشته كُلَه خــودِ تَبَرخـوني۵ را
گـل و ريـحان دلاويز، به گـلخـانه درون
نَــــهِــلد۶تــــانگريجلوه ی بيروني را
بــاش تــا مــاه دگــر نــادره پــرداز بـهار
از گـل آكــنده كــند خــانه ی مـسـكونـي را
***
ايــن بـــدايع هــمه از پــرتو ذات ازلـيست
كـه نـــمايــد بــه تــوافـــروزش كـــانـونــي را
در طــبيعـت هــمه بــا چـشمِ نهان ياب نگر
تــا نــمايــد بــه تــواشــراقِ «فـــلاطـوني» را
خوش بـزن غـوطه به درياي تـأمل تـا فـكر
در كــــــنار آوردت لــــؤلــؤي مــكــنونــي را
حجره را پـنجره بـگشـاي بـه نزهتگهِ بـاغ
تــا گــــشـــايــد بـه رُخــَت روزن مــفتوني را
روبــه ســرحد نجرّد كن و كـم گـير جــهان
فــتــنه بــســيار مــشو بــيشـي و افـــزونـي را
باش خــرســند و طــربناك وزسربازاَفـكن
فـــكـر مــافــوقــي و انــديــشـة مـادونــي را
شعر تو آب حياتست و زند طعنه «اديب»
در جــهانــگـيري، «اسـكـندرمقدوني» را
۱. بوالفرج روني = ابوالفرج روني شاعر برجسته ايراني در اواخر قرن پنجم و اوايل قرن ششم است.
۲. رويينه تن = لقب اسفنديار قهران ملي ايران باستان است.
۳. كتايون = نام مادر اسفنديار است.
۴. مشكبيد = همان بيدمشك است و نام گلي است بويا.
۵. تبرخون = عنّاب
۶. نُهِلَد = نگذارد