شکار افکنی بود در خاوران
به صیّادی از جمله نام آوران
ورا کودکی بود بیدار دل
به ده سالگي برده ره تا چهل
به زیبا تفنگ پدر دل سپرد
همی زد بر او دست و در بر فشرد
بدو هر زمان دست یازیش بود
به هر فرصتش میل بازیش بود
پدرگفت روزی ورا « کای پسر
بدین نغز بازی چه داری به سر؟
برآنم که چون برتر آیی به سال
به کار شکارت فتد اشتغال
در این شیوه همت به کار آوری
چو من رو به صید شکار آوری»
نگر تا بدو کودک نیک رای
چه گفت از سر عقل حکمت نمای
که «نی نی، مرا شوق این کار نیست
به صید شکارم هوس یار نیست
پسندم چرا جور و آزار را
روا دارم آزار جاندار را؟
من این دوست دارم که گر دشمنی
به هنجار خونخواره اهریمنی
نهد پای تسخیر در میهنم
گدازد ز اندوه، جان و تنم
من این حربه ي خوب و زیبا تفنگ
به دوش افکنم روی آرم به جنگ
نشان گیرم او را و سازم شکار
هم از روزگارش بر آرم دمار»
پدر گفت بر وی «دو صد آفرین
که داری پسندیده رأيی چنین»