skip to Main Content

خـلـيـج فـــــارس، منم طـُـرفه‌ي بحر پهناور
پيــــــام من بـه تـو، اي بيكرانه بحر«خزر»
پــيــامِ مـن به تو، اي جـــانفزاي روح انگيز
پـــيـــــــــــام مــن به تو، اي دلنوازِ جانپرور
پــيـــامِ مــن بــه تـو، اي اهلِ راز را منظور
پـــيــــــامِ مــن بـه تـو، اي فرّ وناز را منظر
درود  بــر تــو و آن مـوج‌هـــــــــاي زرّينت
كه هست جلوه‌نمــــــا، چون درخششِ گوهر
درود بر تــــو و آن رنگهـــــــــاي دلـجـويت
كـه هـر دم است نمايــــــان به گونه‌ئي ديگر
تــوئي گشــــاده دل اكـنـون چــو پهنه‌ي آفاق
تـوئي ستوده فـَـراينك چـــــــو چشمه‌ي كوثر
صفـــاي روي تــو دلـجو، چو خنده‌ي گلزار
خـروشِ مـوجِ تـو غرُُّان چـــــو نعره‌ي تندر
تـــوام بــرادري، از مـــــادري هـمايــون پي
منت بــرادرم از دوده‌ئــي كــيـــــــــــاني فـر
ســرم نــهــــــــاده بــه دامــانِ پاك ايـرانست
كفِ تـــو نيز گــريبـــان‌گشــــــاي ايــن مادر
مــن و توئيم بــه هنجـــارِ برتري، هـمـدوش
كـــــــه خــوش بخدمت او تنگ بسته‌ئيم كمر
مــن از جنـــــــوب، نوابـخشِ جـسمِ ايــرانــم
تــو از شمـــــال، فــرح‌زاي روحِ اين كشور
تــو از شمــــــال زسـامــانِ او بـيـابي مــهـر
مــن از جنوب بــــه دامــــــــانِ او بسايم سر
تـــوئي به راحتِ جـــان، اين عزيز را خادم
مــنــم بـــــه خدمتِ تن، اين بزرگ را چاكر
تــوئي بــه نقدِ نشــــاط و فــرح، ورا گنجور
مــنــم بـــه صرفِ «طلاي سيه» ورا رهبر
بــوَد زنـــــــــــــامِ تــو پیدا، كـز آنِ ِ ايـرانـي
كـــه بحرِ «قزوين۱»باري توراست نامِ دگر
بهوش بـــــاش كه همچون منت بود به كمين
زكـيـد و قهرِ كمـــــاندار دهر، خوف وخطر
چه نقشه‌هــا كه كند طرح، پشت پرده‌ي كين
ز روي حيلــه بصـــد رنگ، دستِ دستانگر
به يــــاد دار كـه بگذشت بر تو، همچون من
بـسي حــوادث خــونينِ  مـــــــــانده در دفتر
چـه سيلها كه روان شد تو را زخون به كنار
ز زخـــمِ نــيــزه‌ي اغيــــــار و آبگون خنجر

زسرگــــذشتِ من اي دوست گر‌نئي آگــــــاه
كــنــم گــــزاره ترا، شـــــرحِ قصه سرتاسر
زديــربــــــــاز، مـــرا در كنارِ ايـــــران بود
فـــراغــتــي و حــيـــاتي، رها  ز فتنه و شر
همــاره بـوده‌ام از عهد «كورش» و «دارا»
مــقــّـرِ كشتي ايـــــــــــران و مـــوضعِ لنگر
همـــاره عرصه‌ي جولان «پارس‌ها» بـودم
بـــه رهگــذارِ سفائن، بگــــــــاه سير و سفر
چه سالهـــــــــــــا سپري شد بگونه‌ئي بشكوه
كــــه بود هر شب و روزم نشـــــاط افزونتر
بــســـا كـــه از رهِ عـمران بر آسمان‌ها سود
بــه هــر كــرانــــه‌ام ازنـــــــاز، باره‌ي بندر
وليك از پـس اقبال «غريبان» زي «شرق»
كـــه بـــــــــاز شــد رهِ ادبـارِ خطـّـه‌ي خاور
شـــدم اسير، بـــــه صدگونـــه ابتلاي تـَعـَـب
شــدم دچـــــــار، بـصد پـــاره احتمالِ ضرر
گــهــي «هلند» بـــرآهيخت بـر سرم شمشير
گـــــه «انگليس» بـــرانگيخت بر درم لشكر
مــرا رسيد، هـــــم از«پــرتغاليــان۲» آسيب
كه بود درسرشــــــان فكرِ سيم و غارتِ زر
نــبــود امــن و امــــــــــانم ز دزدِ دريـــــائي
بــرفت بـــــــــانـــگ و فغانم به گنبدِ اخضر
ولــي بــه همّـت ايران و پــــايداريِ خــويش
رهـــائي از كــفِ بـــيـگـــــــــانه يافتم، ايدر
دريــغ كـــز پس يك نيمه قرن از آن ايـــــــام
هـــزار گــــونه ستم رفت بـــــــر سرم يكسر
چو بــــر جزايرِ من چيره گشت «استعمار»
زبــعــدِ قــــدرتِ ايران به روزگـــــــارِ قجر
ربـــود از كــــفــم آهن ربـــاي خـُـدعه، نقود
فـشــــاند بـر ســرم آتشفشــــــانِ فـتـنـه شرر
هـــر آنچــه معدنِ «زرِّ سيــــــاه» بود مـــرا
ربـــود اجـنــبـي رو سيــــــــــاهِ غــارتــگــر
وليك از پس چندي، بلطف بـــــــــار خــداي
گــشود نهضتِ ايـــرانـيــــــــــان قــلاع ظفر
درود بـــاد بـــر آن پورِ نــــــامدار كه كـرد۳
بــرون زقبضه‌ي اغیـــار، مــرده ريکِ پدر

گــــرفت دامنم آتــش بـــه واپسين ايّـــــــــــام
چــو بــــرفروخت «عراق» از پي نبرد آذر
چــــه گويــم اينكه شدم صحنه‌ي نبردي شوم
كــــه جــز هلاك و تبــــــــاهي نداد هيچ ثمر
نــعــوذُ بالله از آن فــاجعـــاتِ «خــرمشهر»
كـــــــــــــه شد پــديـــد ز جيشِ عـراقيِ بربر
مـگــوي «بـربـر» و تهمت به بربري مپسند
كـــــــــه بـــود جيش عراقي از آنگروه بَـتـر
زبسكـــه شـــــــــــاهدِ كشتار بودم از هر سو
زبسكــه نـــــاظرِ پيكـــــــــار بودم از هر در
زبــسكــه در بـــرِ مـــن لخته لخته شد كشتي
زبسكــه در بـــــــر من قطعه قطعه شد پيكر
نــمــاند تـــــــــاب و تـوانم چو پيكر مجروح
نمـاند شور و نشاطم چــــو خــاطرِ مُـضطر
هــم از پــي آمدِ آشـوب، دستِ «آمـريكــــا»
بــــرآمد از ســــر كيــن زآستين جنگ، بـِدر
گـُـسيل داشت گـــران نـــــاوهاي كـــوه اندام
بــسوي مــن كــه زايرانيـــــــــــان بكوبد سر
نيافت گر چه مجـــــالي بـــه اقتضـاي زمان
كـــــــه بود حــافظِ ايـــران زمين مهين داور
وليك بر سرِ سيصد مســـــــــافر آتش رانـــد
در آسمـــــــــــان و به زیر آوریدشان ز زبر
فغان و آه ازین مــــــــــــــاجرای زَهره گداز
كــه بـــــــا دريغ ز خلقِ جهان گداخت جگر
دريــغ و درد ازين ارتكــــــــابِ دهشت خيز
كــه مهر و مـــاه بگرييد ازآن چو يافت خبر
خداي بركند از بـُـن، اســـــــــــاسِ ايـن بيداد
كــــــــه دستمايه‌ي شرّ است و پـاي لغزِ بشر
خــداي بشكند ايـن طــــــــاق نـُه رواقِ سپهر
بفـــرق ِ فــرقــه‌ي آزارمندِ بـــــــــــــد گوهر
دريــن جـــهــان منم القصّه يـــــــــافته پيوند
بـــمـــرز ِ ايــــــــــــران وينم هماره مَـدِّ نظر
بـكــام ِ دوست منم جـــاودانه گوهر خيز
بـنــــام ِ «پــارس» منم در زمانه نام‌آور

۱– درياي خزر به نام‌هاي درياي مازندران،بحر قزوين و درياي كاسپين نيز خوانده شده است.

۲ – اشاره به تجاوز پرتغاليان بر بعضي از جزاير خليج فارس است كه توسط شاه عباس دفع گرديد.

۳ – اشاره به ملي شدن صنعت نفت در سراسر ايران به رهبري شادروان دكتر محمد مصدق است.

نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.