skip to Main Content

گفتي کــــه حــــاجتم به محبت، روا کني
بــــا مــــا روا نبود، که ترک وفا کني
چندم بـــــــــه دام افکني اي خيره باغبان
و آنگاه پرشکسته بـبـــــــاغم رها کني
اي گل چه ميشود، که بشکرانه ي جمال
يادي زحــــــــــال ِ بلبل دستانسرا کني
تا کي روان کنم ز کنار اين شط سرشک
وندرميــــــــــان خون دل من شنا کني
رفتي ز کوي انس وکـَـدِر ســــــاختي دلم
وقت است اگر بيائي و با ما صفا کني
مگذار کــــــز گزند حــوادث شود خراب
کــــــاخي که در دلي ز محبت بنا کني
بر دوش ِ خسته بار نهـادن که کار نيست
کــــار آن بود که کام دلي را روا کني۱
ديگر ز کــــــــــــــارِ بسته ننالم بسان ني
گر يکدودم، ز تـــــارِ دلم عقده وا کني
اي ني تو چنگ بر دل عشـّـــــاق ميزني
هر گه که سازِ شکوِه بشور و نوا کني
آميخته است مهر تو با خون من چو شير
وين هـــر دو را  زهم نتواني جدا کني
يکبار نيز ســــــايه فکن بر سر «اديب»
زآن پيشتر که قــامتش ازغم دوتا کني

۱- نسخه ديگر: کار آن بود که درد دلي را دوا کني

نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.