مگـر دل را ز فيـض آب مــژگان شـــادمان دارم
وگرنـه،هر دم از غم، آتشـى سـوزان بـه جان دارم
خموشـى كـى پذيرد آتش عـــشق تـــو در جانم
كـه مـن ايـن داغ را بـر صفحـه ی دل جـاودان دارم
ز غـم گشـتم زمينگيـر و به ياد ماه خود هر شـب
چـه شـيرين قصه هـا بـا اخـــتران آســـمان دارم
گـرَم در شـوره زار عمـر، ســـوزد گرمـى حرمـانَ
چه جاى غم؟ كه چتر عشـق بر سـر سـايبان دارم
نـدارم بعدازايـن انديشـه ی يك مـــشت پــر، زيـرا
نـه ديگـر ره بـه بـاغ و نـه به گلشـن آشـيان دارم
مـرا كانـدر بهـاران غنچـه ی عيش و طرب نشـكفت
چـه بـاك اى دوسـتان، از سـيلى بـاد خـزان دارم
دلـــم بـار ســفر بـــندد ز كـــوى انتـــظار او
كـه تـا كـى چـــشم بـــر راه ورود كاروان دارم
كنـون در هجـر آن لبهـا، مـن و بيدارى شـبها
كـه همچون مرغ حق شـب زنده دارى همزبان دارم
«اديبـا» بى نصيـب از نعمـت وصلـش چرا باشـم؟
كـه دامانـى گهـر از ديـده ی گـــوهرفشان دارم