مجموعه اشعار

نوبهار است بيا تا ره صحرا گيريم

 حظى از لطف طبيعت، به تماشا گيريم

نكته حسن و حيا در ورق گل خوانيم

 درس دلدادگى از بلبل شيدا گيريم

دعوتى كرده ز ما شاهد سرمست چمن

 تا به عشرتگهِ گل ساغر صهبا گيريم

ساغرى چند زنيم از مى‏ گلگون در باغ

 تا مگر داد دل از گنبد مينا گيريم

گل سورى كه سر از خاك برآورده به ناز

 گويد از لاله رخى باده حَمرا گيريم

خيز تا از پى شاباشِ ورود گل سرخ

 جشن، در سايه سروى چمن آرا گيريم

بر لب جوى و كنار چمن و سايه بيد

 بوسه‏ ها از لب معشوقه زيبا گيريم

سزد ار با صنمى‏ خوش‏ قد وخوش منظر و شوخ

 حظى از منظره ‏هاى خوش صحرا گيريم

به تفرّج سزد امروز كه در سايه سرو

 قدح مى‏ ز بتى خوش قد و بالا گيريم

خوش بود لب به لب ساقى و ساغر زان پيش

 كه به دندان سرانگشتِ دريغا گيريم

ور كس از مشغله زندگى آرد سخنى

 سزدش خرده بر آن مرده ‏دلى ‏ها گيريم

ابر باريد و سزدگر به چمن توشه ذوق

 از پى پرورش طبع گهرزا گيريم

نكته مهر و وفا را به سرِ شاخ درخت

 عبرت از زمزمه مرغ خوش ‏آوا گيريم

در گلستان كه طبيعت هنر آورد پديد

 عبرت از كارگهِ صانع يكتا گيريم

به نكوكارى و رحم ‏آورى و خدمت خلق

 توشه امروز پى رحمت فردا گيريم

در قبال خوشى و لذت و اقبال، سزاست

 كه ز درمانده كسان دست به هرجا گيريم

سزد امروز «اديبا» كه ز مرغان چمن

 درس لطف سخن و منطق گويا گيريم

اصفهان ـ فروردين ماه ۱۳۲۷

ما كه آزاده جوانان دلير وطنيم

 در ره عشق وطن بی‏خبر از جان و تنيم

در ره پاس گران رايتِ «شير و خورشيد»

 قد علم كرده به هر معركه شمشير زنيم

لاله بر تربت ما خيمه‏ فكن باد كه ما

 روز پيكار وطن كشته گلگون كفنيم

جامه عِزّ و شرف پيكر ما را زيباست

 ز آن كه در راه وطن غرقه به خون پيرهنيم

قلب ما را چه بود بيم كه هنگام نبرد

 از چپ و راست سپاهی فكن و صف‏شكنيم

رزم را گاهِ غضب صفدر پرخاشگريم

 بزم را روز هنر ناطق شيرين سخنيم

خصم گو خانه تهی ساز كه ما روز قيام

 هم‏چنان سيلِ خروشنده بنياد كنيم

دشمن ار حربه رويين بدر آرد گهِ خشم

 باكِمان نيست كه سرسخت، بسان چدنيم

زاده (رستم) نيويم[۱] و به پولادين چنگ

 پهلوان كوب و دل آشوب چو (رويينه تنيم)[۲]

ريشه وحدت ما سخت قوی باد كه ما

شاخساران برومندِ درخت كهنيم

آن درخت كهن ايرانِ ثمر پرور ماست

كز رگ و ريشه او تغذيه سازِ بدنيم

وطن آن بُنگهِ تاريخی و ميراثی ماست

كه درو وارث كالای سرور و مِحَنيم

وطن آن جلوه‏ گهِ وحدت آمال گروه

قبله گاهی‏ست كه تعظيم ورا مرتَهنيم

وطن آنجاست كه ميعادگه دلبر ماست

 وندر آنجای، قرين بت سيمين ذقنيم[۳]

وطن آن طُرفه گلستان دلارا كه در او

خرّم از خرّمی لاله و سرو و سمنيم

وطن آن معرفت‏ آموز دياری ست كه ما

بس به دانشگه او بهره‌ور از علم و فنيم

پرورشگاه بزرگان زمان است وطن

كه از آن جمله سرافراز، به دور زَمَنيم

هم زمهرش همه آكنده دل و واله و مست

هم به راهش همه آماده جان باختنيم

مشتی از خاك وطن را به جهانی ندهيم

كه گرانبار، به مقدار و بها و ثمنيم[۴]

كشور ماست يكی باغ روان‏پرور و ما

همگی سروِ قد افراشته اين چمنيم

بزم ملّيت ما تانشود تار و خموش

همگی شمع فروزنده اين انجمنيم

تن به خواری نسپاريم به پيكار رقيب

ما كه جانباز و قد افراز، به راه وطنيم

به نگهبانی بنگاه «جم» و «آرش» و «طوس»

هم‏چنان گيوِ خروشنده به جنگِ «پَشَنيم»[۵]

بهرِ سركوبی دشمن به سرِ كوهه[۶]ی زين

تيغ در دست، شتابنده به دشت و دمنيم

اين هنرها همه از پرتو استعداديست

كه بد آن درخور جاه و خطر از مرد و زنيم

مهر يزدان چو بود همره اين مُلك «اديب»

فارغ از كِيد رقيبان و بَدِاهرمنيم

.