كتاب درد آشنا

دلم ز خيره ‏سرى‏ هاى روزگار شكست
نگارخانه عيش مرا حصار شكست
فغان ز عشق، كه ديوارِ صوتى دل من
ز پر گشايى اين مرغِ جانشكار شكست
نمود در دلم از غمزه موشكى پرتاب
كز اين سراچه ستون‏هاى پايدار شكست
شكست قدر مرا شور و شوق بوس و كنار
غرور موج، همانا كه در كنار شكست
چه شد بهار جوانى كه سرخوشى‏ ها داشت
مرا خُمار تمتّع در آن بهار شكست
ز خشت ميكده شايد كه بشكند سر شيخ
كه طعنه ‏اش دل رندان ميگسار شكست
دهان شكوه من سخت بسته بود وليك
ز دستبرد غم اين قفل استوار شكست
هواى يار و ديارم ز سر نشد ، هر چند
دلم ز فرقت يار و غم ديار شكست
زياد من نرود لحظه‏ هاى صحبت دوست
اگر چه عهد مرا خود به يادگار شكست
ز تندرستى من، رنج حادثات نكاست
كه سخت پشت مرا بار انتظار شكست
رواج كارِ فضيلت طمع مدار، اديب
كنون كه رونق بازار اعتبار شكست

ز من بگوى ز جام غرور مستان را
كه ذمّ و هجو نشايد قلم به دستان را
قلم به دست دهند از براى كسب ادب
به هر ديار، نوآموزِ هر دبستان را
خدا، قسم به قلم ياد كرد و اهل قلم
ملازم‏اند به خدمت خداپرستان را
ز لاله‏ هاى ادب و ز شكوفه‏ هاى هنر
قلم نشاط و فرح داد باغ و بستان را
قلم به دستِ دل آگاه چون به ميدان تاخت
گريز داد به يك حمله پورِ دستان را
قلم به مزدِ خطاكار چون قلم برداشت
ز لغو و سُخره عقب زد سياهْ مستان را
به پاس علم نگيرد كس ار قلم در دست
كه بر كنار كند جهل و مكر و دستان را؟
قلم به دست، تنى چند گر غرض ران‏اند
رضا مده كه ز بُن بركنى نيستان را
شكستن قلم فاضلان چنان باشد
كه پرّ و بال شكستن هزاردستان را