سروده استاد ادیب برومند به مناسبت پنجم فروردین سالروز درگذشت روانشاد ابراهیم باستانی پاریزی
مردسخن چوکرد شکر ریزی
قناد را چه جای شکر بیزی
مردسخن به تیغ زبان بُرّد
نای از سران حادثه انگیزی
مرد سخن ز وقعه ای از تاریخ
ترغیبی ات نماید و پرهیزی
تاریخدان به ذکر حکایتها
آرد خبر زچیزی و ناچیزی
بیزد شکر ز تَنگ به پرویزن
چون دم زند ز شوکت پرویزی
با ذکر بوسعید ابوالخیرش
لعنت بود به سیرت چنگیزی
مرد سخن چو راه هنر پوید
بنمایدت خضارت پالیزی
مرد سخن زمور برآرد پیل
با جثه ای بدان قَدَر از ریزی
تاریخدان سزد که بود صادق
ور آیدش درین معامله غم خیزی
تاریخدان سزاست که بنویسد
اخبار را به شیوه گردیزی
تاریخدان سزد که بود چونان
“استاد باستانی پاریزی”
آن نامور ادیب سخن گستر
آن شهره دربیان به دلاویزی
دلجوی بود شیوه ی گفتارش
چون ناله های مرغ شباویزی
کرمان روا بود که بدو نازد
چون آذری به صائب تبریزی
دردا که این فرشته صفت استاد
با غول مرگ شد به گلاویزی
داس اجل ز پای در افکندش
داسی بدان برندگی و تیزی
رفت آن که بود خُرده ی اقلامش
چون غنچه های گل به عرق ریزی
رفت آن که بود مرکب افکارش
تا زان بسان پویه ی شبدیزی
در مرگ این عزیز فضیلت کیش
طبعم بود دچار غم آمیزی
باشد ادیب درغم او خوندل
چون پژمریده لاله ی پائیزی