به ياد استاد اديب برومند

به ياد استاد اديب برومند

به قلم:   ونوس جامي پور – انيس    

سال ۱۳۹۲ کتاب پـژواک ادب را در انجمن ادبي بهار خاقاني به پاس شعرخواني هديه گرفتم. پژواک ادب – گزيده اشعار، استاد عبدالعلي اديب برومند براي من يک سوال و يک هدف بود. ايشان را چگونه مي​توان از نزديک ديد و کلامش را شنيد؟ کلامي که از دلي دريايي و جاني صبور سرچشمه مي​گيرد. شاعر ملی ايران، وکيل دادگستری و رئيس هيئت رهبری و شورای مرکزی جبهه ملي ايران.

نزديک به يک سال کنجکاوانه لحظه ​ها را شمارش کردم، از استادان و بزرگان سراغ ايشان را گرفتم، تا آنکه به محضرش راه يافتم. از آنجايي که توجه و دوستي استادان شعر و ادبيات معاصر از آغاز نوجواني تا به امروز هميشه شامل حالم بوده و گام به گام همراهي ​ام کرده، روزي استاد عليرضا تبريزي سخنران توانمند و شاعر نکته ​سنج کشور با من تماس گرفت، تماسي که شعف و شادماني بسيار برايم به ارمغان آورد. ايشان مرا براي حضور در نشست فرهنگي – ادبي منزل استاد اديب برومند دعوت کرد.  ساعت ۵ بعدازظهر، خيابان قائم مقام،​ روبروي تهران کلينيک، کوچه چهارم، پلاک ۵. خرداد ماه سال ۱۳۹۳ عصر جمعه ​اي شيرين و به ياد ماندني برايم رقم خورد.

چون زودتر رسيده بودم داخل اتومبيل منتظر نشستم تا استاد تبريزي آمدند و همراه با ايشان وارد شدم. چشم اندازي زيبا از حياطي پرطراوت و باصفا، باغچه ​اي پر از گل و درخت و آرامش.

مبلمان چوب قهوه ​اي رنگ با تشک​هاي مخمل، ويترين​ها ميزبان والس ظروف آنتيک بودند، لاله​ هاي بلور رنگين با قدمتي تاريخي به همراه گلدان​​هاي چيني نفيس، ميراث فرهنگي ايران و ديگر سرزمين​ها را به جشنواره شعر و سخن فرا مي​خواندند. سالن پذيرايي آماده پذيرايي از مهمانان،                          نسخه​ هاي ارزشمند خوشنويسي، تابلوهاي سراسر تذهيب، تشعير، نقوش اسليمي و گل و مرغ روي ديوارها. در اين بين تصوير همسر استاد، مرحومه بانو فرنگيس اميني نظرم را بيش از همه به خود جلب کرد، چرا که بارها شنيده بودم که استاد براي همسر مهربانشان احترامي خاص قائل بوده​اند.

تواضع و مهرباني از شاخصه ​هاي اصلي شخصيت اين انسان بزرگ​منش بود، همواره روي نخستين صندلي نزديک به درب ورودي سالن پذيرايي مي​نشست و با لبخندي سرشار از وقار و آرامش از مهمانان استقبال مي​کرد. خوشا بر من که رسم ادب و ميزباني از وي آموختم.

لحظه معرفي، هنگامي که به چشم​هاي استاد نگاه کردم با اينکه دلشوره​اي وصف ناپذير وجودم را در بر گرفته بود، مهرباني نهفته در جانش مرا آرام ساخت. ايشان را آقايي شيک پوش، مودب و جنتلمن با نگاهي نافذ و جدي ديدم. زمان شعر خواني من فرا رسيده بود و من با اين ابيات از استاد اديب برومند آغاز کردم.

با آرامشي سرشار از وقار لبخند ​زد و آنگاه غزلي با مطلع ذيل از نخستين مجموعه شعرم «اين شهر شاعر ندارد» تقديم کردم.

ديدار با چهره ​هاي شاخص فرهنگ و هنر کشورمان از جمله: دکتر محمد بقائي ماکان، استاد حسين آهي، دکتر محمد علي دادخواه، زنده ياد غلامرضا اربابي، آقاي مسعود صفاريان و حضور بانو پوراندخت برومند فضايي خاص و ارزشمند به انجمن مي​بخشيد.

فصلْ​هاي زندگي ​ام با شعر مزين شده و کبوتر بي​قرار جانم از آن قرار مي​گيرد. آيينه را مقابلم گرفته و به تماشا مي​نشينم. انديشه جاري رويش در چشم​هايم سبز مي​شود و کتيبه ​اي از شب​نامه​ قلندران عاشق، بر لوح آيينه فام فطرت مردان ماندگار تاريخ، نقش مي​بندد. مي​دانم که ساده نوشتم چون هر چه ساده ​تر ماندگار​تر، ​هر چه زلال​تر جاودانه​ تر.

بيست و سوم اسفندماه سال ۱۳۹۵، تصوير سرد سفري بي​ بازگشت به سرماي زمستان طعنه مي​زد. استاد اديب برومند جان به جان آفرين تسليم کرد، بال در بال​ فرشتگان، عالم خاک را طي کرد، گام به اريکه افلاکيان نهاد و به نور پيوست. اين آسمان سراسر ستارگاني است كه همواره مي​درخشند و ماهِ تابان مجلس مي​شوند. «انيس» شب​هاي مهر هستند و اسرار نهان هستي را بر بال قاصدک​هاي بهشت رهسپار راه سالکان حريم حضرت حق مي​نمايند.

پاس مي​دارم پروردگار عالم را که افتخار نگارش يادبود بر دفتر خاطرات ارادتمندانش را بر من عنايت فرمود. 

والسلام

۱۲/۱۱/۹۶