سروده آقای نادر مظفرجزی
وقت گل است و گاهِ تفرج به بوستان
بی رویت ای ادیب چه سازم به گلستان
سیمرغ قاف عزت و دانایی و کمال
حالی به خاک تیره نمودست آشیان
هر سال با وصال تو بودم بسر سرور
امسال در فراق تو افسرده جسم وجان
همچون همای خسته ز بی مهری فلک
پرواز کرده ای به فراسوی لامکان
مهرت ز دل نمیرود ای شاهباز عشق
شورت ز سر نمیرود ای مهر جاودان
هر بار از جفای فلک میرود ز کف
آزاده رهروی چو تو از جمع دلبران
خستی دل زمانه ازین سوگ جانگداز
بستی ره فسانه ازین قصه ی گران
پاینده ای به مسند ستواری ِ وطن
آزاده ای به مسلک آزاده مشربان
پیرمغان راه تو ” دکتر مصدق ” است
ای جانشین به مسند ِ آن مردِ ِ قهرمان
آتش چنان ز عشق وطن بود در دلت
کز شعله اش زبانه رسیدی به آسمان
هر روز از حیات تو درسیست از سلوک
هر حرف از کلام تو گنجیست شایگان
دشمن ستیز و عاشق ایران و رادمرد
بیدین گریز و عارف و محبوب و مهربان
خطی خوش و نگارشِ شیوا و فکر نو
بودت ز جلوه های هنر نیک ترجمان
مرگت ز یاد می نبرد چونکه گفته اند
آغاز زندگیست چنین رفتن از جهان
آثار نظم و نثر تو ماند به یادگار
در خاطرِ زمانه ایا پیرِ نکته دان
از طبع ناتوان مظفر جز این نبود
در کف بضاعتی که مقامت کند بیان
نادر – مظفرجزی
۲۸ اسفند ۹۵