در اندوه ضایعه ی اسفبار درگذشت استاد بهار در سوم اردیبهشت ۱۳۳۰ سروده شده است.
سزد گر شوم سوگوار سخن
بگریم همی بر مزار سخن
سیه جامه پوشم چو تاریك شب
كه بس تیره شد روزگار سخن
گریبان زنم چاك اكنون كه گشت
قبای مصیبت شعار سخن
كه چون كرد آهنگ رحلت «بهار»
خزان گشت یكسر بهار سخن
بدان گه كه گل روید از شاخسار
بهار از جهان رفت و دار سخن
دگر نشكفد گلبن عشق و شور
چو پژمرده شد لاله زار سخن
دگر نشنود كس نوای امید
ز زیر و بمِ چنگ و تار سخن
سخندان كجا شد هنرمند كو
هنر دفن شد در كنار سخن
سخن دیگر از گل میارید هان
كه پژمرد گل در جوار سخن
كه سر دسته ی كاروان هنر
از این خطه بربست بار سخن
ز اندوهِ آن كوه علم و وقار
زند سر به سنگ آبشار سخن
ز هجرانِ آن بحر مواج فضل
نجوشد دگر چشمه سار سخن
مَلِك رفت و شد مُلكِ دانش تهی
ز شاهِ ادب شهریار سخن
به خاك اندر آسود مردی كه بود
فلك در بَرَش خاكسارِ سخن
چو این اوستاد سخن درگذشت
دگر كیست آموزگار سخن؟
خوش آویختی با سر انگشت فضل
به گوش ادب گوشوار سخن
فروغش به مغرب رسید آنكه بود
به مشرق زمین افتخار سخن
بخوان « جغد جنگش » كه تا بنگری
یلی طرفه در كارزار سخن
ز نادر شه و فتح دهلی وراست
به كف حربه ی اقتدار سخن
هم از مدح فردوسی آرد حدیث
ز نیروی اسفندیار سخن
به شعر دماوند بنگر كه هست
ابر قلّه ی كوهسار سخن
نمیرد « بهار » آن كه شاداب از اوست
نهال ادب كشتزار سخن
بود جاودان مست جام بقا
بهار از می خوشگوار سخن
به گلزار مینوش بادا قرار
به كام دل بی قرار سخن
ادیب از پس در گذشت بهار
غمین گشت بر حالِ زارِ سخن