ﺑﻬـﺎﺭ ﺑــﻰﺗــﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺻﻔــﺎﻯ ﭘﺎﺭﻳـﻦ ﺭﺍ
ﻃﺮﺍﻭﺗــﻰ نَبُود ﺍﺭﻏــﻮﺍﻥ ﻭ ﻧﺴــﺮﻳﻦ ﺭﺍ
ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﻰﺗــﻮ ﻧﺸــﺎﻃﻰ ﺑــﻪ ﺑــﺰﻡ ﻧﻮﺭﻭﺯﻯ
ﻧﻤﺎﻧــﺪ ﺟﺎﺫﺑــﻪ ﺍﻳــﻦ ﺟﺸــﻦ ﻓﺮّﺥﺁﻳﻴــﻦ ﺭﺍ
ﻣــﻦ ﺍﺯ ﻓــﺮﺍﻕ ﺗــﻮ ﺩﺭ ﻣﻨﺘﻬــﺎﻯ ﺗﻨﮕﺪﻟـﻰ
زِ ﺩﺳـﺖ ﺩﺍﺩﻩﺍﻡ ﺍﻳﻨک ﻗــﺮﺍﺭ ﻭ ﺗﻤﻜﻴــﻦ ﺭﺍ
ﭼـﻪ ﺩﻳﺪﻧﻰﺳـﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﻔـﺎ ﻭﻟـﻰ ﺑﻰتو
ﭼﮕﻮﻧــﻪ ﺑــﺎﺯ ﻛﻨــﻢ ﺩﻳــﺪهی ﺟــــﻬﺎﻥﺑﻴﻦ ﺭﺍ؟
ﺷﺪﻩﺳـﺖ ﻳﺎﺳــﻤﻦ ﺁﻳﻴــﻨﻪﺑﻨﺪِ ﺑــﺎﻍ ﻭ ﺑﻬــﺎﺭ
ﻭﻟﻴک ﺑﻰتو ﭼﻪ ﻟﻄﻔﻰﺳـﺖ ﺯﻳـﺐ ﻭ ﺁﺫﻳﻦ ﺭﺍ
ﻛﻨﻨـﺪ ﺩﻋـﻮﺕِ ﻣﻬﻤﺎﻧﻴــﻢ ﻭﻟــﻰ ﺑــﻪ ﭼــﻪ ﺭﻭﻯ
ﺑــﻪ ﺑــﺰﻡ ﺳــﻮﺭ ﺑـﺮﻡ ﭼــــﻬﺮهی ﻏﻢﺁﮔــﻴﻦ ﺭﺍ
ﭼﻤﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺭ
ﻭﻟﻴک ﺑﻰ ﺗــﻮ ﻧــﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺻﻔــﺎ ﻭ ﻧــﻪ ﺍﻳــﻦ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺳـﻴﻨﻪ ﻏﻤﺖ ﻫﻤﭽﻮ ﺁﺳــﻴﺎﺳﻨﮓ ﺍﺳﺖ
ﺣﺮﻳــﻒ ﻧﻴﺴــﺖ ﺩﻟــﻢ ﺍﻳــﻦ ﻓﺸــﺎرِ ﺳــﻨﮕﻴﻦ ﺭﺍ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻓــﺮﺍﻕ ﺗــــﻮ ﺳــﺎﺯﻡ ﺷﺒﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎﻳــﻰ
ﺷــﺮﻳک ﻣﺎﺗــــﻢ ﺧــﻮﺩ ﻣــﺎﻩ ﺭﺍ ﻭ ﭘﺮﻭﻳــﻦ ﺭﺍ
بر ﺁﺗﺸﻰ ﻛﻪ ﻛﺸﺪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺯﺑﺎﻧﻪ «ﺍﺩﻳﺐ»
ﺑﺮﻳــﺰ ﺍﺯ سخنِ ﻧﻐــﺰ ﺁﺏِ ﺗﺴـــﻜﻴﻦ ﺭﺍ
سروده اي زيبا از استاد ادیب برومند، مجموعه دردآشنا، شرکت سهامی انتشار، تهران ۱۳۹۳، ص ۳۶۰