نوبهار است بيا تا ره صحرا گيريم
حظى از لطف طبيعت، به تماشا گيريم
نكته حسن و حيا در ورق گل خوانيم
درس دلدادگى از بلبل شيدا گيريم
دعوتى كرده ز ما شاهد سرمست چمن
تا به عشرتگهِ گل ساغر صهبا گيريم
ساغرى چند زنيم از مى گلگون در باغ
تا مگر داد دل از گنبد مينا گيريم
گل سورى كه سر از خاك برآورده به ناز
گويد از لاله رخى باده حَمرا گيريم
خيز تا از پى شاباشِ ورود گل سرخ
جشن، در سايه سروى چمن آرا گيريم
بر لب جوى و كنار چمن و سايه بيد
بوسه ها از لب معشوقه زيبا گيريم
سزد ار با صنمى خوش قد وخوش منظر و شوخ
حظى از منظره هاى خوش صحرا گيريم
به تفرّج سزد امروز كه در سايه سرو
قدح مى ز بتى خوش قد و بالا گيريم
خوش بود لب به لب ساقى و ساغر زان پيش
كه به دندان سرانگشتِ دريغا گيريم
ور كس از مشغله زندگى آرد سخنى
سزدش خرده بر آن مرده دلى ها گيريم
ابر باريد و سزدگر به چمن توشه ذوق
از پى پرورش طبع گهرزا گيريم
نكته مهر و وفا را به سرِ شاخ درخت
عبرت از زمزمه مرغ خوش آوا گيريم
در گلستان كه طبيعت هنر آورد پديد
عبرت از كارگهِ صانع يكتا گيريم
به نكوكارى و رحم آورى و خدمت خلق
توشه امروز پى رحمت فردا گيريم
در قبال خوشى و لذت و اقبال، سزاست
كه ز درمانده كسان دست به هرجا گيريم
سزد امروز «اديبا» كه ز مرغان چمن
درس لطف سخن و منطق گويا گيريم
اصفهان ـ فروردين ماه ۱۳۲۷