من كيم قوم بلوچستانيم
قومى از مليّت ايرانيم
زاده ايرانم و مام وطن
پروراندْ از بهر كشور بانيَم[۱]
در رهش سرزنده حال و جان به كف
بهر سربازى و جان افشانيَم
گرچه باشد غافل اين مام عزيز
از حديث بى سر و سامانيم
از نواى بينوايى هاى من
از غم كم آبى و بى نانيَم
آن كهن قومم كه در ظرف زمان
همچو نوشين باده «شاهانيم»
دَستلافِ[۲] صبحگاهم يك سلام
دستمزد شام را ارزانيم
از كهن مليّتم ركنى گران
كاين بنا را مانعِ ويرانيم
گويشم يك گويش ايرانى است
پارسى درس دبيرستانيم
دست در دست برادرهاى خود
چون خزستانى و كردستانيم
خوش مذاق از شهدِ شعرِ «سعديم»
تردماغ از «خواجوى كرمانيم»
مى برند از شعر خود زى آسمان
«حافظ و فردوسى» و «خاقانيم»
سيستان را همدم و هم سايبان
دستبوسِ «رستم دستانيم»
خوانم ار با گويشم شهنامه را
بشنوى از گوشِ دل خوشخوانيم
من بلوچستانيم ايران پرست
زين مَنِش «يعقوب ليث ثانيم»
نيمى از خاك مرا برد از كفم
دشمن نيرنگبازِ جانيم
گر «قجر» يا «پهلوى» تسليم را
خشمناك از خفّتِ سلطانيم
با دليرى، با خبيرى، با خرد
مرزبانِ كشور ساسانيم
گرچه در سختى زِيَم امّا به عشق
شادمان چون نوگل بستانيم
شادبهر[۳] از شيوه آزادگى
بهره مند از خصلت انسانيم
گرچه دارم بر «اَوِستا» احترام
پيرو انگيزشِ «قرآنيم»
كاشكى ز آشفتگى هاى وطن
وارهانَد رحمت يزدانيم
==========================================================
[۲]. دَسْتلاف: نخستين فروش و درآمد كاسب در روز.
[۳]. شادبهر: خوشحال