skip to Main Content

اين قصيده كه محض تفنن با الف اشباع سروده شده است در بهمن ماه ۱۳۷۲ انجام گرفت.

هــــــركــــه را فـَــــرّهيـست بـــا نـاماكــي دهــــــد تــن بـــه ننــگ دشنـاما؟
زنــــدگي گــــرقـــــرين بـــود با ننگمـــــــردن از آن بـــه است بـــــا نــاما
درجهــــــان، بـِـه زســرفرازي نيستكــــــآدمي راست بـــــرتـــــرين كــاما
كـــــــامـــرانيّ  و نـــــــامــــــداري رادرهـم آويــــــز و خــوش بــزن جــاما
نـــــام و حــيثــّيت وشــــرف بــــــاشدفخــــر ِ مــــــرد خجستـــــه فـــرجـاما
در ره پــــــــــاس فـــــرّ ونـــام ونشانآفــــــريــن بـــــــــر روان ِ بهــــــراما
پــــــــور ِ « گــــــودرز» آن دلاور ِ يلآن بــــه كــــــوپال و يــال چون سـاما
پهــلواني غيــــــور و نـــــام پــــرستهــمتــش هــمچــو غيــــــــرتش تــاما!
جنگ را بــــــا يــــــــلان ِ تــــــورانيبـــود هــمچــون دمنــده ضــرغــــاما۱
در نبـــــــردي خــــروشنـاك چو رعدبــــرق تــيغش سفيـــــر ِ ســــــرســاما
بـــــا شهــــامت بـه بــوم وبر پرداختآنچــــه بــــــودش بـــه عهـــده از واما
چــونكه بــــر گشت ســوي لشگــرگاهتــيـــــــره شب بـــــــود و گـــاه ِ آراما
ديــد گم كــــــرده تـــــازيــــانة خويشكــــه بــــــــرام  نــقش كـــرده بُـد ناما
پس بـــــرآشفت و خواست بــــرگشتنســـــــوي آن عــــــرصه، نـــابهنگاما
تـــا مبــــــــادا بـــه چــنگ خصـم افتددستــفـــــــرســـــــــــوده اش در ايّــاما
تــــا نيـــــــــابــد بــــه ريـــشخنـد آزارتـــــــا نتـــــــازد بـــه جـــــــانش آلاما
نــــشكنــد تـــــا غــــــرور ســربازيشدر بــــــــــــر خصــم و نــــــزدِ اقواما
جـــــانب پهنــــۀ عـــــزم رفتــن كــردنــــــاگـــــزيــــــر از فشـــــار ِ اوهاما
منــع كـــــــردندش از چنيـــن آهـــنگپــهلــــــوانـــــــان و جملـــــه ارحــاما
كــــه روا نيست جـــــــان ز كف دادندر چــــنين رزمگــــــــــــاه خـونفــاما
اين شجــاعت، شجــــاعتي عبث استويــــن دليــــــــري، دليــــــري ِ خــاما
گفت بــــــــاري چســــــان تـــوانم ديدنـــــــــــام من پــــــــايَــخستِ ۲ اَقــداما
بــــــــانگِ لاقيــــدم فتــــد در شهـــــرهــمچــو طشــت ِ فتــــــــــاده از بــاما
شـــد ســـوي رزمگــــــــاه دردل شبزد پـــي جــــستجــــــو بـــــسي گـــاما
يــــــافت پس تــــــــازيــانه را و نمانددر طلب نـــــــــــامـــــــراد و دُژكــاما
نـــــاگه از خيــــل ِ دشمنــــان، جمعيبر ســـــــــــــــرش ريــختنــد پــدراما۳
ســخت جــنگيد تــــــا دمي كه درستخيــــــر و شـــــر گشت در هم ادغاما
ونــــــدر آويــــــزش« تــــــژاو ِ»۴ پليدكشتــــه شــد پــهلــــــوان ســرانجــاما
درره پــــــــاس نــــــام خود جــان دادپــــهلـــــوانـــي ســتـــــــــوده انـــــداما
رو بخــوان شــــرح آن (بـــه شهنامه)نـــــــــام خــــــوش جـو، زبـام تا شاما
گــشت اسطـــوره پهلـــــوان بهــــــرامآنــكــــــه شــد پـيــك ِ نـيـــك پـيــغــاما
گــــــــــرنــه دانـــــــا پسنـد بُـــد كاريكـــــــــــز جــوانــي گـــــرفت الـــهاما
ليــك از نـــــــامبــــــاره ۵ مـــرد ِ دليرقــصه اي مــــــاند نــغــــز و فـرزاما۶
تـــــــــا بــــداني كــه بــوده ايــراني
تــــــــا بــدين حـد غيــورّ و كـَرّاما۷

۱ – ضَرغام = شير

۲ – پايخست = لگدكوب
۳ –  پدراما = خوشحال ، شادمان
۴ – تژاو = پهلوان توراني در لشكر افراسياب
۵ – نامباره = دوستار نام وبيزار از ننگ
۶ – فرزام = سزاوار، مستحق ، لايق
۷ – كـَرّام = بخشنده ، بزرگوار
نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.