سرورانگیز وشورافکن، چو شعر ِ خوش در آوازی
ببزم عشق وشیدائی، مگرزیر وبم سازی
به ناز ِ بیحسابت، راز ِ خواهش رونما گردد
که هم گنجینه ی نازی وهم آئینه ی رازی
بشکل و روی، محبوبی به آب ورنگ دلجوئی
چو در گلبرگ ِ«صورتگر۱» لطافتها ی پردازی
چو فروردین وخردادی، بهار دلربائی را
شکفتن را سرانجامی، طراوت را سرآغازی
مگر زیبا چوفکربکری ورعنا چو خط ِّ خوش
که شاعر را سخن آرائی وباشعر، دمسازی
تو با فرهنگ ِ گلها آشنائی، ای زگل بهتر
که با سوسن برعنائی، هم آهنگی همآوازی
رُبائی دل ازآن طنزی، که درلفظ وبیان داری
که خوشروئی ودلجوئی، که لفاظّی وطنّازی
تو بی اندازه دلخواهی، بدین شیرین سخن گفتن
۲که با آن ناز واَ ندازت، زدل طاقت براندازی
(ادیب)ازپای تاسرگشت محو ِ روی زیبایت
که دربزم پری رویان، سراپا عشوه ونازی
۱ – لطفعلی صورتگر -نقاش گل و بته ساز معروف دراواخر عهد قاجار.
۲ – انداز.ادای دلپذیر-«غیاث اللغات» .