عيش دنيـــــــــا را اگر از بهرعقبـــــــــا باختم
زاد عقبــــــــا را هم اندر راه دنيــــــــــا، باختم
دولت عشق و جواني، طــــــاقت و نيروي کار
هرچه بود اسبــاب هستي، جمله يکجــا، باختم
هرچه امروزم بکف بود از غنيمت هــاي عمر
جمله را در آرزوي عيش فــــــــــــــردا، باختم
دلخوشيهاي جهــــان خواب و خيالي بود و من
سربسر اين خوشدلي ها را برؤيــــــــــا، باختم
بــاورم شد از دهل بـانگ خوشــايندي ز دور
کـــــام دل در راه اين خوش بــــاوريها، باختم
جز بپـــــاي عشق، کآنجا باختن درکار نيست
هرچه هرجـــــــا باختم الحق که بيجا، باختم
سود اگر بردم ز ســــــوداي محبت بود و بس
لاجرم، خــــــــاطر بدين زيبنده کـــــــالا، باختم
نقد هستي را بپــــــــاي عشق زيبــــــــا طلعتان
گرچه يکسر بــــــاختم، امّـــــا چه زيبا، باختم
نقش ِبيرنگي چوشد حاصل مراازعشق دوست
رنگ رخ، در کعبـه و ديــر و کليســـــا، باختم
گـــــوهـــــر وقتم ز کـف شد، بهر تدبير معاش
آنچـه از دريـــــــــا نصيبم شد، بصحرا، باختم
مهره چيني هاي دشمن، بهراو بـُـــردي نداشت
چونکه باوي هرزمــــــــــان، نرد مدارا باختم
چشمۀ طبعم ز فيض افســانه آمد اي «اديب»
تا دل از افسون، بدان چشمــــــان شهلا باختم
