همراز جنون از دل سودایی خویشم
بازیگر اندیشه به تنهایی خویشم
بنما رهِ بازارچه ی بیخبران را
بر من که زیان دیده ی دانایی خویشم
بس درّ ِ گران کز صدف خاطر من زاد
شاکر ز غنای دل دریایی خویشم
گر هیچ ندارم دلِ چون آینه دارم
اسکندرِ وقت از ره دارایی خویشم
رسوایم اگر در نظر شیخ ریاکار
خرسندم و نازنده به رسوایی خویشم
غم نیست که پیرِ مه و سالَم بشناسند
در خلوت دل شاهد برنایی خویشم
درمان دلم یافت نشد هر چه که گشتم
درمانده به روی دل شیدایی خویشم
با خویش نیَم رام و ز غیرم همه بیزار
آن لحظه که با شاهد رؤیایی خویشم
سِیر گل از آنِ دگران باد، ادیبا
من هم نفس لاله ی صحرایی خویشم