كتاب گلهاي موسمي

نه هر که همرهِ دل، پای بند جانانی ست
چو من به راه محبت، گذشته ازجانی ست
دراین قفس منم از فرقت گلی غمگین
خوشا به حالت مرغی که درگلستانی ست
به میزبانی عشقت، بسی سرافرازم
اگرچه خانۀ دل را، نخوانده مهمانی ست
مگربنفشه به عشق است مبتلا، که چو من
سر از ملال، فرو هشته درگریبانی ست
طبیب گرچه به کارعلاج من درمانـْـد
هنوز درد دلم را، امید درمانی ست
تویی نهان به غزلهای من، چو فکر لطیف
از آن ِ توست، گـَرَم دفتری و دیوانی ست
چه گویم این که سری هم نزد به سامانم
ز بهر دلشدگان، کی سری وسامانی ست
مکن ملامت عاشق، که در سرای وجود
وجود بی خبر از عشق، نقش ایوانی ست
گذارِ باد خزان، کی فتد برآن گلزار
که چون ادیب در او بلبل غزلخوانی ست

گشاده روى و نگارين لباس و رعنايى
لطيف گونه چو نقش ظريف ديبايى

چو بوى گل، همه عشق آفرين به هر كويى
چو طبع مى همه آشوبگر به هر جايى

تو ماه انجمن آراى مجلس افروزى
تو شمع انجمن افروز مجلس آرايى

چو نقش دلكش مينا به گِرد زرّين جام
ظريف و نغز و نوازنده چشم و زيبايى

به سان سرخ گلِ نوشكفته در دَم صبح
ميان توده گل هاى حسن، پيدايى

گهى به گونه رنگين كمان فروردين
گهى به جلوه ی  سيمينه موج دريايى

من آشنا به غم نى زنان صحراگرد
تو دلنواز، چو خرّم نسيم صحرايى

 اديب را تويى آرام بخش جان امروز 
مگر اميد نشاط آفرين فردايى