« محمد باقر سميرمي » از مردم سميرم است كه پدرش از گماشتگان « مسعود ميرزا ظل السلطان » حاكم اصفهان بود و در آغاز جواني استعداد شگفت انگيزش در نقاشي ، توجه شاه زاده را جلب كرده و او را مورد تشويق قرار داده است. بنا بر آنچه معاصران وي نقل كرده اند و راقم از مرحوم استاد « ختايي » شنيده ام ، استعداد سرشارش در نقش آفريني از نخست چنان چشم گير بوده كه محسود استادان خود مي شده و در تعليم وي چندان دلبستگي و پي گيري نشان نمي داده اند. به اين جهت نقش بند جوان ، مناظر طبيعي اصفهان و سميرم را به منزله ي استاد خود گرفته است و در كنار طبيعت به آفرينش نقوش زيبا و دل آويز پرداخته تا به تدريج در طبيعت سازي و چهره آرايي از سر آمدان هنر در اواخر عهد قاجار گرديده است. علاقه مندي سميرمي به تماشاي باغ و صحرا و كوه و دشت تا آن حد بوده كه با وجود اشتغال به نقاشي و كسب علم ، از كشاورزي و باغ داري نيز كه شغل پدريش بوده ، دست بر نداشته و گاهي شخصاً مباشر اين كار مي شده است.
« سميرمي » در تابلوسازي از مناظر طبيعت و شبيه رجال عصر ، پيشرفت فوق العاده كرده و در هنر قلمدان نيز داراي سبك مشخص و دلپذيري بوده است كه همواره مطبوع طبع صاحبان ذوق و هنر شناسان قرار گرفته و بهايي در سطح بالا داشته است . اين استاد چنان كه مشهور است در كار قلمدان آرايي از رنگ روغن استفاده مي كرده و شگفت آور است كه با اين ترتيب آن قدر لطيف و ظريف صورت پردازي و منظره سازي مي نموده است كه با آب رنگ هم ، اين چنين لطافت و ظرافتي مشكل به ظهور مي رسد.
شگرد سميرمي در سطح رويين قلمدان ، ترسيم يك يا چند صورت از مردان يا زنان است و در قاب بندي بالا و پايين قلمدان ، نشاندن طوطي بر شاخه ي درخت شكسته و در سطوح جانبي ، منظره چرا گاه و ني زار و بيشه و تصوير گاو و گوسفند و آهو و گوزن و شير است. از ويژگي هاي كار سميرمي تجسم بخشيدن به نگاه زنده و نافذ در چهره اشخاص و توجه به زيبايي و برازندگي پوشش آنان است. ترسيم افق خيال انگيز در هنگام غروب آفتاب نيز از جمله موارد هنر نمايي اين استاد مي باشد.
« سميرمي » از طبع شعر متوسطي نيز برخوردار بوده و در شعر « صدقي » تخلص مي كرده است.
