skip to Main Content
  • شعر
تک درختي به دشت «مَرغابست»کـــه درآن مُرغي آشيـــــان دارد!
مُــرغ اسطـوره اي بـود ايـن مُــرغکـــز بسي قرنـــها نشـــــان دارد!
***
خـــــواب ديـدم کــه ايـن پرنـدۀ پيـرنــــاله ها مي کند شبي، جانسوز!
آن چنان دل شکـاف کـاندر خـواببــــــود از بهــرمــن ملال اندوز!
***
گفتم اي مرغ ناله هــات زچـيسـت؟کــه بــه ژرفــــاي دل کند تــأثير!
شمـّـــه اي بهـرمن حکــــــايت کـنکــــآتشم زد نـوايت از بـم و زير!
***
گفت نــــــــالان زبهر«مَــرغــابم»بـرهمـه مـرز و بـوم «پازَرگاد»!
کـــه تهي مي کننـدش از ســرجهـلزآنچـه ميـراث بـــاشـدش دريــاد!
***
آنچــه در زيـــرخـاک مدفون اسـتازتبـــــــار گــــرانتــريــن آثـــار!
زيــر آبـش کنند و پـس نــــــــــابـودعدّه اي عاري از حميّت وعـــار!
***
«سّــد سيـــــوند» را کننـد احـــداثتــا کــه ايــن دشـت را کنند آبــاد!
لاجـــرم از مفــــــــــاخــرِ تــــاريخقسمتي نخبـــه را دهنـد بـــه بــاد!
***
هــرچـــه در«تنگه بلاغي» هسـتاز گــرانتـر نفـــــايـس تـــاريـــخ!
جملـه بـــاشد وديعه هـــاي عــزيــزکـــــاين ودايع برافکنند از بيـــخ!
***
اين چه آبــــادي است ويــراني ستمحو آثـــــاري از هويّت مــاست!
شرف و آبرو به نــان که فروخت؟جز حقيري کـه کمترينه گـداست!
***
ايـن امـــانـــات کــــز نياکـــــانسـتبـه چـه حق مي کنند جمله تبـــاه؟
بي حيـــايي ازايـن فزون تـرنيسـتکــو حيـايي به قدر يک پَرِ کـــاه؟
***
مــا گـــر از بــــاستـان جـدا مــانيـماز هويـّــت دچـــــــــار کمبوديــم!
در کـف حــادثــاتِ جـــان فرســايپــــــاي دربنـد و دستفـرمــوديــم!
***
کـَــم کـَـمَـک نــــم بگـستـرانـد پـَــرتـــــــا بـــه آرامگــاهِ کورشِ راد!
وانـگـه آن يــادگــارشــوکـت وفـــَرمحو گردد به کـــــام دشمن ِ شاد!
***
واي واي ازچنيـن فجــــــايع شـــومکه کند عورمان زحشمت وجــاه!
شـَـــــرَفِ مـلّـي و کــــــــلاه مـِـهـياز سَــرِ مــا فِتـَد بـــه گــورسيــاه!
نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.