خوش است خلوت و با خويش آشنا بودن
رها ز وسوسه ی فكر ناروا بودن
به سان ساقه ی نيلوفر شكفته در آب
خوشا قرين دلى مظهر صفا بودن
به جاى ذكر جناياتِ مردمان دغل
به ياد زنده دلى هاى اوليا بودن
خوشا ز دغدغه ی فكر و ذكر، وارستن
به ذكر، محو خداوندى خدا بودن
ز عشق ديده گشادن به عمق زيبايى
به جان دقيق در اسرار كبريا بودن
به فسق گرچه تفاخر بود بسى مذموم
وليك بِه ز ستمكاره پارسا بودن
ز اشك چشم ستم ديدگان مشو غافل
كه سيل حادثه شايد ز جا رها بودن
تو راست جاى، به صد عِزّ و ناز بر سر خلق
به جاى بوم توانى اگر هما بودن
مبند دل به كسى تا كه خوب نشناسيش
كزين طريق توان ايمن از بلا بودن
« اديب »،تا به وطن جهلِ عام چهره نماست
بود هرآينه راحت در انزوا بودن