همراز جنون از دل سودايىِ خويشم
بازيگر انديشه به تنهايى خويشم
بنما ره بازارچه ی بى خبران را
بر من كه زيان ديده ی دانايى خويشم
بس دُرِّ گران كز صدف خاطر من زاد
شاكر ز غناى دل دريايى خويشم
گر هيچ ندارم، دل چون آينه دارم
اسكندر وقت از ره دارايى خويشم
رسوايم اگر در نظر شيخ رياكار
خرسندم و نازنده به رسوايى خويشم
غم نيست كه پير مه و سالم بشناسند
در خلوت دل شاهد برنايى خويشم
درمان دلم يافت نشد هرچه كه گشتم
درمانده به روى دل شيدايى خويشم
با خويش نيَم رام و ز غيرم همه بيزار
آن لحظه كه با شاهد رؤيايى خويشم
سِير گُل از آنِ دگران باد، « اديبا »
من هم نفس لاله ی صحرايى خويشم
