ز باغ عشق توام، بهره غير خـار نبود
كــه جور پيشه يكي چون تو گلعذار نبود!
به نو بهار كـــــــــه گلبرگ ها ببار آمد
نهـال عشقِ مرا، وه كه برگ و بار نبود!
بسي بياد تــــو در باغ و راغ گشتم ليك
بجلوه ي برو دوشت، شكـــوفه زار نبود!
بزير ســــايه ي ابر بهار، بر لب كشت
بجز سرشكِ غمم، حــاصل از بهار نبود!
تغـــافل تو زحد چون گذشت اي صياد
گريختم من و بهتر زمن شكــــــــار نبود!
بغيرِ ديده كـــــه آبي بروي آتش ريخت
كسم ز مردم دلجوي، در كنــــــــــار نبود
چه عقده ها بدلم بود در غمت چون ني
مرا كه چاره بجز نــــــــاله هاي زار نبود
بروي خويش نيــــاوردم آنچه بد كردي
ولــــــــــي مرا ز تو اينگونه انتظار نبود!
شكفت غنچه، بـــــــه پيغام دلنواز نسيم
ولي فسرد دلي كــــــــــــــو اميدوار نبود!
(اديب) غيرِ سركويت اختيــــــار نكرد
كــــــه جز بدست دلش، هيچ اختيار نبود!
