بيزارم از زمانه و از جان خويشتن
وز روزگار بى سر و سامان خويشتن
تابم ربود و حوصله اخبار فتنه خيز
دلخوش نيم ز نكبت دوران خويشتن
كشتار كُشت خوی بشر دوستی ز من
از بس كه كشت آدمی اِخوان خويشتن
دوری ز دُورِ خيره سر فتنه جو رواست
تا وا رهد دل از غم پنهان خويشتن
هر گه كه سر ز خواب برآريم بشنويم
كشتند و گشته كُشته به دستان خويشتن
خود را كشند تا كه گروهی دگر كشند
كوشند در تجلی ايمان خويشتن
لعنت بر اين حمّيت و ايمان كشته خوار
كاين گونه گسترد به جنان خوان خويشتن
راه بهشت نيست چنين كوره راه شوم
در دوزخ است تخليه جان خويشتن
هر روز در عراق دوصد مرد و زن كشند
با بمبهاى بسته به دامان خويشتن
قربِ خداى میطلبند اين سپاهِ جهل
قربان نموده خلق چو قربان خويشتن
فرمانبرِ اوامرِ شيطانِ فاجرند
يك لحظه نيستند به فرمان خويشتن
از رحم ذرّه اى نبود در وجودشان
نه بر وجود غير و نه بر آنِ خويشتن
بارى چه كرده اند گروهى كه بیگناه
بايد شوند كشته چو اقران خويشتن
اين فاجعات كور خدايا براى چيست
ماييم و رنج و ديده حيران خويشتن
اى ايزد يگانه رها ساز جانِ خلق
زين قوم ناشناخته يزدان خويشتن
خرداد ۱۳۸۳