در ۱۴ اسفند ماه ۱۳۶۹ قصيده زير بر سر آرامگاه روانشاد دکتر محمد مصدق براي جمعيتي که به مناسبت سالروز در گذشت آن مرحوم در قلعه احمد آباد گرد آمده بودند خوانده شد.
درود بــــــــاد ز مـــن جمــع حقگـــزاران را | کـــه جملـــه قـــــدر شنـــاسنـد نــامداران را | |
درود بـــــاد بـــر آنـــان کـــه حـــق شناسانند | بـــه راه مصلحــت قــــــوم جــــانسپاران را | |
ســلام بــــاد بــــر آنـــان کــه تــوتيـــا سازند | بـــه ديـــده گـَــردِ تکـــاپـــوي تکسواران را | |
بـــــه خـــادمـــان وطن شـــايد ارکنيـــم اقبال | کـــه قبلــــه گـــــــــاه اميــدنــد دلفگـاران را | |
در آن ديـــــار که آييــــن حقگــــزاري نيست | طمـع مــــــــــدار ظهـــورِ اثـــر گــذاران را | |
بـــــه کـــارنــــامه هســـتي ســــتوده اند بسي | گـــزيـده شيــــوه و رســـم ستـــوده کاران را | |
جــــهاد در ره حــق کن که کـس به دارِ جهان | ز يــــاد مي نبرد نــــــام« ســربــداران» را | |
کسي که خفته در اين خاک، قهرمان مرديست | کـــه بـــاز ديـده بـه خـود چشم روزگاران را | |
چــــو حــقِّ نــاس لگدکـوب بـَـرده جويان ديد | بـــه جنب و جــوش برانگيخت بُردباران را | |
بـِــه رغـــمِ سلطۀ بيگـــانگـــان علم برداشت | کـــه تــــــا گـريـز دهـد جـِــيش نابکاران را | |
بــــه گـِــردِ نـــادره گنجينـه هـــــاي زرِّ سياه | بـــه گـُرز ده منه سرکوفت گـَرزه ماران۱ را | |
بـــه عــزم وهمــت رويين، بـــه زينهار آورد | بـلنــد صخــرۀ ســــــرسخـتِ کـوهساران را | |
چــو ديـد ثـروت مـــــا را که خــوان يغما شد | بــرانــد از ســر ايــــن سفـره مفتخواران را | |
عنــان سلطه گـرفت از شه آن زمـان که نبود | بــــه غيــر سلطه گــري رسم، شهرياران را | |
ره مبـــــارزه پيمـــود بــــــــــا هـــدايت عقل | کـــه غيـــر از ايــن نبــرازد خـِردمداران را | |
بــــه سعيِ خلـــق در ايــران زمين پديد آورد | صفـــــاي گلشــن و ســـرسبـــزي بهاران را | |
ســـرود خـــوانِِِ وطـن کـرد و نغمـه سنج قيام | بــــه بــــاغِ رادي و مــردانــگي هزاران را | |
بســان رعــدِ خروشــان «مصــدّق» از ايثـار | بـــه سبــــزه زار وطـــن داد فيضِ باران را | |
خــداش اجــر دهــاد از کمــالِِ رحمت خويش | کــــــه بــود مـــــايــــۀ امّيـــد، اميدواران را |
روا بــود کـــــه نمــايـد درود بـارانش
«اديب» کآمده همگام، جمله يـاران را
۱- گــَــرزه مار : افعي، برخي گـُـرزه مار را هم درست ميدانند که سري چون گرز دارد.