درود بـــــــــــــاد به كردانِ گُردِ ايران‌دوست
كــــــه جمله شيفته‌ي ميهن‌اند و سامان‌دوست
اصيل‌مـــــــــــــــــــــانده نژادي ز قومِ ايراني
ستوده‌سيرت و پــــاكيزه‌خوي و انسان‌دوست
چو شيرِ شرزه دليرند و پـــــــــــــاسدارِ كُنام
به بيشه‌زار مقيمند و بـــــــــــا نِيستان دوست
عشايري همه روشن‌ضمير و پـــــــــــاك‌نژاد
علاقه‌مند بــــــــــــه هم‌ميهنان و ايران‌دوست
بــــــــــــــــــه همنواييِ همريشگان و هم‌پيوند
همـــــاره گوش به زنگند و با دليران دوست
به كشت و كــــــار كمر بسته‌اند و بس كوشا
زِ بهـــــــــر تقويت كشـــورند، عمران‌دوست
زِ لطف آب و هــــــواي لطيف و شادي‌بخش
به لاله‌زارِ وطن بــــا گل‌اند و ريحان دوست
خداشنـــــــــــاس و نجيب و زِ گمرهي بيزار
بزرگوار و شريف و هميشه احســــان‌دوست
هماره در رهِ پـــــــــــاسِ وطن ستاده به پاي
به عهدِ خويش وفـــادار و جمله پيمان‌دوست
ديـــارِ كرد بهين شــــــارســــــانِ ايران است
كه بــا بهشت قرين است و با گلستان دوست
زبـــــــــان او كه بود زاده‌ي زبــــــــانِ دري
بود به عاطفه بـــــا لهجه‌هاي همسان دوست
سلامِ من بـــــه صفــــــايِ بهــــــارِ كردستان
كه هست بـــــا دلِ هر شاعر سخندان دوست
بر آن هوايِ لطيف و بر آن فضــــايِ نظيف
درود بــــــــاد و بر آن ديهگانِ مهمان‌دوست
دلآورانِ غيورش به ضعف و سستي، خصم
دژافكنانِ دليرش بــــه اسب و جولان دوست
لباس كردي و آن پيچ و تـــــابِ شال و كلاه
به گونه‌ايست كـه داريم چند از ايشان دوست
مگر درود فرستيم جمله همچــــــو «اديب»
بر اين عقابِ بلندآشيانِ كيهــــــــــــان‌دوست
