يافت سپـــاهِ خزان طــــرفــــه شکست از بهار
نــــوروز آمــــــــد بـــرون پــيــروز از سنگرا
سازِ طـــرب ســــــاز کرد يکسره ايران زمين
از پــــيِ شــابــــاشِ اين جــــشن همـــــايونفرا
ابرِ دُرافشان فـــشــــاند بـــــر سر سرو و سمن
چــــون بــــه سرِ نو عروس از ددِگان گــوهرا
نــــادره نـــسّــــاج دهـــر بـــهـــرِ «بهِ ژاپني»
بـــافت ز ديــــبــــاي «چيـــن» زمُرّدين بسترا
عطــرفــــشان شد به بــــاغ تا به چمن بشـکفيد
يــــاسمــن و مشـــکبيــد، نـــــرگس و سيسنبرا
بــلــبــل دستـــــــانــسرا، قــمريِ افســـــانه گو
انــــجمـــني ســـــاختند چون هنــــري محضرا
فاخــته و عندليب، ســـــــاخته چون سرو و گل
هــــم هنـــري مـــــحضــــرا، هم چمني منظرا
دســـت طبيعــت کــشيــد حُـــلـّــۀ رنگين طراز
زآنســوي «البـــرز کـــوه» بر سرِ «مازندرا»
از دَمِ باد بــهــــــار ســـرو و گــل و ارغـــوان
آمده رقصنده چــــــــون «سوسنِ رامشگرا»(۱)
گلبن رقصــان مگــر«سوسن رامــشگر» است
کـــــاج از افـــــسون او «بــيــــژنِ» نــام آورا
لالــــه بـــــود آذريـــن گـــرچه بـــــــود داغدل
همـــچو يل «اسفنديار» از غمِ «نوش آذرا»(۲)
بـــوي پـــراکند شب، غــاليه ســــــــان در هوا
شببـــــــوي زرد و بنـفـش، مــرمــري و احمرا
داد خرامان تذرو، جــلوه بـــه بـــــــاغ اندرون
کـــــرد گُـــرازان غـــزال، پـويـه به راغ اندرا
جــقــّه شــکـــوفـــــا بــود بــر سـرِ بـــادام بُن؟
يــــا «ملـــکِ نيــمــــروز» هشته به سر افسرا
انــجمن آراي بـــــاغ سروِ «فريدون» فر است
بـــيـــدِ بــــرآشفـــته چــــون «کــــاوۀ آهنگرا»
بس کــــه بنفشه دميد بـر لب جـــو رنگ رنگ
دکّــــۀ نـــقـــــاش را کـــس نـــگــشـــايـــد درا
بـــافتـــگرِ روزگـــار، بــــافت به رنــگ خيار
بـــــهـــــرِ گــــل نستــرن، بســــتري از شبدرا
يـــــاس دلاراي زرد شُـست بـــه رَغـــمِ خزان
از زرِنــــــــاب مُـــذاب، هــم سر و هــم پيکرا
نغمه زنـد«زندواف(۳)» برگ بـــه مـــنقـــار او
چـــون بـــه کف مؤبدي نامه اي از «تنسرا»(۴)
بـــر سرِ شـاخ چـنار طُرفه رصدخــــانه ايست
«سارَک» از آنجا کند نَظره چو «بومعشرا»(۵)
وه کــــه زيــبــــــــــا بــــود دامــــن سبزِ چمن
وه کــــه چــــه رعـنــــا بود سبزه به کشتِ تَرا
بــــــوي گـــل يــــاسمن بــرد گِــرو بــي سخن
از خــُتني مــشـــکِ تر يــــــا حـــبشـــي عنبرا
لالــه ي يــــاقوت رنــگ مي دهـدش ساتکين(۶
از مـــيِ بيـــجـاده گــــون هر کـــه زند ساغرا
تـــا مــــه ديـــگـــر بـمــــــان وزدم ارديبهشت
ازگل سوري نـــگر، گل کـــَده چون «قمصرا»
خـــرم و دلشــــاد بـــــاد هر کــه درين سال نو
خوشدل و خرسند خـواست مــردم ايــن کشورا
بـــر در گيـــتي خــداي، مســـألت آرد «اديب»
تــــا هــــمـــه آبــــاد بــــاد ســــاحت بوم و بَرا
وآنــــــگه آرند روي، خلق بـدين مــــرز و بوم
هــــــم ز در بــــــاختـــر، هــم ز سـوي خاورا
زنــــده و پـــــايــــنـــده بــاد پهنـۀ ايـران زمين
تــــا بــــه سپـــهر بـــرين هست مــــه و اخترا
۱- سوسن رامشگر = زني افسونگر از توران زمين بود که در محفلي قهرمانان ايراني را مست و مدهوش کرد و قصد داشت آنان را به افراسياب پادشاه توران تسليم کند ولي توفيق نيافت.ـ ملحقات شاهنامه
۲- نوش آذر = يکي از پسران اسفنديار است که در جنگ با رستم کشته شد.
۳- «زندواف» = لقب بلبل است
۴- تنسر = موبد موبدان در عهد اردشير است که نامه اي محتوي توضيحاتي درباره دين زرتشت به «گُتسنَسب» شاه طبرستان نوشت و رونوشت آن را به عده اي از موبدان فرستاد و اين نامه شهرت بسيار يافت.
۵- بومعشر = ابومعشر بلخي از منجمان و هيئت دانان بزرگ ايراني در قرن سوم هجري است.
۶- ساتکين = جام شراب.